Altijd klaar voor de club

Ze waren allebei al even met hockeypensioen, maar speciaal voor de club keerden Jaap Stockmann en Wouter Jolie het afgelopen seizoen weer even terug in het eerste van Bloemendaal. Hoewel de oud-internationals er allebei totaal geen rekening meer mee hadden gehouden, namen ze hun verantwoordelijkheid en droegen ze op eigen wijze hun steentje bij aan het landskampioenschap. 

Waar de comeback van de één (Stockmann) beperkt bleef tot één wedstrijd, daar eindigde de comeback van de ander (Jolie) na tien competitiewedstrijden met de kampioensschaal. Met de 36-jarige Jolie in de basis rekende Bloemendaal in de finale van de play-offs af met Pinoké en veroverde het voor de 22e keer in de geschiedenis de landstitel. ,,Dit had ik nooit verwacht toen ik vijf jaar geleden afscheid nam’’, stelt de verdediger trots.

Jolie kondigde in 2017 aan te stoppen met topsport vanwege zijn drukke baan en de komst van zijn eerste kind. Inmiddels is hij vader van drie kinderen en is het hebben van vrije tijd nog altijd schaars. ,,Ik had altijd de filosofie: je kunt maximaal twee dingen goed naast elkaar doen. Omdat werk, topsport en een gezin onderhouden te veel van het goede was, besloot ik in 2017 te stoppen met hockey op het hoogste niveau.’’

Hoewel hij het bij heren 2 rustiger aan wilde doen, kwam hij vorig seizoen door personele problemen toch weer in beeld bij de hoofdmacht. Hij speelde bijna alle wedstrijden mee en ook dit seizoen – vanaf de EHL in april – deed coach Rick Mathijssen met succes een beroep op hem. ,,Wat mijn aandeel is geweest in het kampioenschap? Dat mogen anderen zeggen. Ik heb in ieder geval veel minuten gemaakt en vooral in de tweede wedstrijd tegen Pinoké heb ik lekker gespeeld’’, aldus Jolie.

En Stockmann? Die noemt zijn bijdrage in het kampioenschap verwaarloosbaar. In de wedstrijd tegen Tilburg (6-0 winst, red.) stond de 37-jarige goalie voor het eerst sinds vier jaar weer onder de lat en hoewel hij meteen de nul hield, hoefde hij nauwelijks reddingen te verrichten. ,,Ik denk dat ik in de hele wedstrijd twee halve ballen heb gehad. Geloof mij: als ze geen keeper in de goal hadden gezet, hadden ze ook gewonnen.’’

Ondanks zijn minimale inbreng kijkt Stockmann met een goed gevoel terug op zijn comeback. ,,Het was leuk weer even dat gevoel te krijgen en met die jongens op het veld te staan, maar ik was blij dat het bij die ene wedstrijd bleef. Als je weet dat je nooit meer het niveau haalt van vroeger, is het frustrerend als het niet meer gaat zoals het ging.’’

Nog even terug naar april. Hoe groot was de verbazing toen jullie gevraagd werden tijdelijk aan te sluiten bij heren 1?

Stockmann: ,,Toen ik een berichtje kreeg van Rick Mathijssen schrok ik wel even. Er gebeurt eigenlijk nooit iets met een keeper, laat staan met twee keepers, dus die vraag kwam zéker als een verrassing. Omdat ik altijd heb gezegd dat ze me mogen vragen voor de echte noodgevallen, vond ik dat ik niet moest zeuren als ze me zouden vragen. Als de nood aan de man is, ben ik altijd bereid te helpen.’’

Jolie: ,,Ik ging er ook niet meer vanuit dat ze mij nog nodig hadden, aangezien de selectie compleet was. Op een gegeven moment raakte Stijn Hemmes geblesseerd en schoof Floris Wortelboer door naar het middenveld, waardoor ze achterin toch weer krap zaten. In april werd ik gevraagd of ik tijdelijk aan wilde sluiten tijdens de EHL, dat vond ik prima. Ik had alleen wel gezegd dat ik na de EHL weer zou terugkeren naar het tweede. Omdat het tijdens dat toernooi (Bloemendaal won, red.) zo goed ging, had ik wel een beetje in mijn achterhoofd dat ze me ook voor daarna zouden gaan vragen.’’

Dat gebeurde dus ook. Moest je er lang over nadenken?

Jolie: ,,Ik had er wel gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant vind ik hockey het allerleukste wat er is, maar anderzijds weet je dat je er veel voor moet opofferen. Wat me uiteindelijk over de streep heeft getrokken, was dat het verzoek echt van de spelers kwam. Na goed overleg met mijn vrouw besloot ik er nog één keer vol voor te gaan. Ja, achteraf kan ik zeggen dat het dit allemaal waard is geweest.’’

Hoe vond jij het om Wouter in het eerste te zien spelen, Jaap?

Stockmann: ,,Ik vond het schitterend. Elke keer als hij zei: ‘Dit was echt de laatste keer’, kwamen de jongens met hangende pootjes bij hem terug en zei hij toch weer ja. Nee, maar zonder gekheid: als je op je 36e nog zo fit bent en wekelijks op topniveau presteert, heb ik daar alleen maar heel veel respect voor. Met drie jonge kinderen en een drukke baan is dat grote klasse.’’

Stel dat Bloemendaal volgend seizoen nog een keer een beroep op jullie wil doen, wat gaan jullie dan zeggen?

Jolie: ,,Ik heb aangegeven dat dit de allerlaatste keer was dat ik mee heb gedaan met heren 1, al weet je natuurlijk nooit hoe het loopt. Daar ben ik nu wel achtergekomen, haha.’’

Stockmann: ,,Ze mogen mij gewoon lekker op de reservelijst blijven zetten. Het voordeel van een keeper is dat je niet topfit hoeft te zijn en alsnog belangrijk kunt zijn. Zelfs op tachtig procent kun je een heel eind komen.’’

Tot slot. Wat maakt Bloemendaal zo’n mooie club volgens jullie?

Stockmann: ,,Het is echt een familieclub waar je met het hele gezin thuiskomt. Iedereen komt hier voor de lol, warmte en voor de hockeywedstrijden, het is een soort sociale plek binnen de regio. Bij de wedstrijden van heren 1 en dames 1 loopt het hele dorp uit om te kijken. Dat is echt uniek.’’

Jolie: ,,Naast het feit dat Bloemendaal een klein dorp is, is iedereen heel nauw bij de club betrokken. Heel veel mensen kennen elkaar en dat maakt het zo’n warme club.’’