Gedijen bij verandering

Margot van Geffen sloot afgelopen zomer een lang verblijf in Den Bosch af. De Brabantse was één van de drie iconen die de poort aan de Oosterplas dichttrokken. Het vervolg moet vorm krijgen in Wassenaar, waar Van Geffen neerstreek bij HGC. Die verandering, bekent ze, heeft haar meer goed gedaan dan ze zelf had gedacht. ,,Ik heb daar zóveel energie van gekregen.’’

Margot van Geffen nestelt zich in één van de fauteuils van de gezellige koffieshop Vascobelo op het Stadionplein in Amsterdam, en al een tijdje populair bij hockeyers. Op het kleine pleintje voor de deur staan de marktkramen opgesteld. Van Geffen (32) lacht. ,,Dat marktje is echt fantastisch’’, zegt ze. ,,Ik kom er altijd op zaterdag bij mijn humusman om mijn favoriete humus te maken. Gezellig even kletsen. En hij weet ook altijd precies wat ik kom halen.’’

Het leven van alledag in Amsterdam heeft de euforie van de wereldtitel naar de achtergrond geduwd, maar Van Geffen kijkt wel met een heel fijn gevoel terug op dat toernooi. Een bijzonder toernooi, vindt ze. ,,De weg er naartoe was hobbelig, waarbij ik me af en toe echt afvroeg waar het naartoe ging.. We waren zóveel aan het praten in plaats van hockeyen. Gaan we dit wel redden, vroeg ik me af. Want uiteindelijk wil je dat toernooi natuurlijk wel winnen. Daar train je voor. En ik ben zelf altijd meer een doener dan een prater. Maar uiteindelijk hebben we het supermooi met elkaar afgesloten, hebben we de beste wedstrijd voor het laatst bewaard en ben ik toch supertrots op wat we op de mat hebben getoverd met elkaar, terwijl we echt wel minder uren op het veld hebben gestaan.’’

Camping

Na het behalen van de wereldtitel nam ze even afstand, trok met twee vriendinnen naar Slovenië. ,,Heerlijke vakantie. We zaten op een camping, tentje aan het strand, gingen een keer naar Kroatië, een keer naar Italië. Beetje hiken, MTB huren en lekker fietsen. Wel actief blijven in ieder geval.’’ Ze rekent meteen even af met het imago van luxemeisjes in de hockeysport. ,,Hahaha, ja. Luxe is leuk, maar ik vind ook de heel andere kant leuk. Kamperen, ’s ochtends lekker op zo’n gassetje je koffietje maken. Daar kan ik intens van genieten. En ik vind het leuk dat net even in andere landen te doen. Vorig jaar waren we in Albanië. Superleuk, lekker eten, spotgoedkoop. Dat vind ik echt leuk om te doen en dat heb ik ook nodig om de batterij op te laden.’’

Het WK kwam na een turbulente periode voor Margot van Geffen, die zich vorig seizoen ernstig beraadde op haar toekomst als hockeyster. Al in november gaf ze bij Den Bosch te kennen dat ze na het seizoen zou vertrekken, zonder een beeld te hebben van het vervolg. Ook stelde ze voor zichzelf haar loopbaan in Oranje ter discussie.

Van Geffen kende veel twijfels, maar niet over één ding. Den Bosch had ze wel ’uitgespeeld’. ,,Misschien is het lomp gezegd, maar daar kreeg ik geen energie meer van. Sterker, het kostte met energie. Het kwam vaker voor dat ik geen zin had in de training dan wel, en dat is bij mij normaal echt niet zo. Dan stap ik met liefde in de auto om te trainen. Ik had misschien twee keer per maand dat ik dacht ’dit is fijn’. Dat is gewoon te weinig. En ik had geen idee waar dat vandaan kwam.’’

Moeilijk

Iedereen vertelde haar dat ze het zou voelen als ze moest stoppen, als haar carrière klaar was. Ze sprak daar ook over met Kim Lammers. ,,Ik vertelde dat ik er klaar mee was, en zij zei ‘je voelt het hè?’.  Ja, ik voelde het. Maar misschien toch ook weer niet. Ik vind hockey toch nog echt leuk, en op die twee, drie mooie momenten in de maand dacht ik alleen maar dat ik dat nog elke keer wilde voelen. Het was gewoon moeilijk. Op het moment dat HGC me belde, dacht ik nog dat ik echt niet naar een andere club wilde. Dat wás het niet. Maar uiteindelijk was dat het toch wél. Uiteindelijk werd ik daarom ook enthousiast over HGC.’’

 Van Geffen ging na twaalf jaar Den Bosch niet over één nacht ijs, legde haar oor bij meer mensen te luister. Vriendinnetjes, Ireen van den Assem, Lidewij Welten. Ook Eva de Goede belde ze, die zelf in haar eerste seizoen bij HGC zat. ,,Voor Ireen was het heel herkenbaar. Zij is ook van club veranderd en heeft zo weer het plezier gevonden.’’ Van Geffen lacht. ,,Ze probeerde me nog lichtelijk richting Tilburg te trekken, maar dat kwam echt te vroeg.’’

Het was, maakt ze duidelijk, een moeilijke beslissing. Haar zus speelde daarin uiteindelijk een belangrijke rol. Zij vertelde me te visualiseren dat ik daar in het shirt van een nieuwe club zat en wat voor gevoel ik daarbij kreeg. Klinkt misschien wat zweverig, maar dat werkte wel voor mij. Bij HGC kreeg ik echt wel een goed gevoel, bij andere clubs minder. Dan zag ik mezelf dat niet aan hebben of zo.’’ Eva de Goede, haar kamergenootje bij Oranje, speelde ook nog een kleine rol. ,,Misschien was zij wel de druppel, maar ik had de keuze al gemaakt toen nog niet zeker was of zij zou doorgaan. Daar had ze zelf ook geen idee van, Eva kon me alleen vertellen dat het een leuk team en een leuke club was. Dus uiteindelijk heb ik zelf besloten, maar ik hoopte wel dat ik daarmee haar over de streep zou trekken. Zo van ‘Margot komt, dan blijf ik ook nog een jaar’.’’

Familieclub

Verder was het inderdaad echt haar gevoel dat Van Geffen leidde. Lachend: ,,Ik hoorde ze vaak over gezelligheid en een familieclub, en daar ga ik gewoon al goed op, op die woorden. Vanaf moment één heb ik me ook welkom gevoeld in het team, en hebben de meiden me omarmd en meegenomen.’’

Ze sprak ook uitgebreid met coach Robert-Jan de Vos. ,,We hebben echt anderhalf uur aan tafel gezeten, en dat was echt een relaxed en goed gesprek. Belangrijk, want ook dát moet voor mij goed voelen om een keuze te kunnen maken.’’

De kop is er inmiddels af, en voor HGC was die start best lastig. Vier wedstrijdjes, zes punten. Niet helemaal maatgevend, vindt Van Geffen. ,,Want we hebben in die eerste wedstrijden wel Amsterdam en Den Bosch gehad, en dat was heel close. Jammer dat we daar niet wat puntjes hebben kunnen pakken, maar de reeks wedstrijden die er nu aankomt is belangrijker. Dat zijn voor ons finales, dan moeten we er elke zondag staan.’’

Afdraaien

De insteek van de wedstrijden met HGC is voor Van Geffen anders dan die ze al die jaren speelde met Den Bosch, waar de lat steevast hoog lag. ,,Als ik het vergelijk met het laatste jaar bij Den Bosch, dan is het echt wel anders. Het klinkt treurig, maar daar was het meer afdraaien. De tweede helft van het seizoen was het leukst, en eigenlijk dan vooral de laatste maand. Zó jammer. Maar nu moeten we er elke week staan. Niet alleen de tweede helft, niet alleen de laatste maand. Je moet gewoon áán staan, elke week weer. Dat is wel heel anders, ja.’’ Daarbij rust er ook meer druk en verantwoordelijkheid op haar schouders. ,,Ja, zeker. Bij Den Bosch waren zóveel goede speelsters. Als je zelf een keer een zesje was, stond er altijd wel iemand anders die het oppakte. Nu kijken ze naar mij, naar Eva, naar de andere ervaren speelsters. Dat is een heel andere dynamiek, een heel andere vorm van presteren.’’

Natuurlijk werd de overstap van Margot van Geffen meteen betiteld als een stap terug. Sportief is het dat ook wel, maar in heel veel andere opzichten ziet ze dat zelf absoluut niet zo. ,,Ik leer nog heel veel, en dat vind ik heel leuk. En dat nog op mijn 32e. Ik had echt nooit verwacht dat deze verandering me zóveel energie zou geven, maar ik ben gewoon heel blij.’’

Met haar vertrek in Brabant kwam wel een einde aan een periode van twaalf seizoenen die de loopbaan van Margot van Geffen hebben bepaald. Dat ze zo lang aan de Oosterplas is blijven hangen, is opmerkelijk voor iemand die veel waarde hecht aan verandering. En dat is zeker het geval bij Van Geffen. ,,Als kind ging ik al goed op verandering, dat zegt mijn moeder ook nog weleens. En dan toch twaalf jaar Den Bosch, met ook echt elf jaar lang dezelfde coach. Nu vraag ik me weleens af hoe ik dat heb kunnen volhouden, maar het geeft ook aan hoezeer ik het naar mijn zin had. En. Daarnaast vind ik een beetje structuur ook wel lekker. Beetje autistisch misschien, maar ik waardeer dezelfde dingen, beetje in je eigen bubbel zitten en ritme in je leven hebben. Dat was bij Den Bosch absoluut het geval.’’

Succesvol

In die jaren was het team, en dus ook Van Geffen zelf, bizar succesvol. Het regende titels, internationale prijzen. ,,Daar kijk ik met trots op terug. Ik heb door de jaren heen ook zoveel geleerd. Weet nog goed dat ik als klein guppie bij de club kwam en daar ineens op het veld stond met Maartje Paumen en die andere meiden. Dan denk je wel even ‘wow’. Drie jaar daarvoor keek ik nog tegen die meiden op. Waren we met Forward net gepromoveerd naar de hoofdklasse en vonden we het echt geweldig om tegen Den Bosch met al die internationals te mogen spelen. En dan sta je er een paar jaar later zelf tussen.’’ Het was ook wél een generatie waar ze tussen kwam. Intimiderend misschien, voor een piepjong talent, maar Van Geffen vond het eerder inspirerend. ,,Ik ben sowieso het type ‘niet lullen, maar poetsen’, en Maartje Paumen vond dat wel prettig. Die dacht ‘ik geef haar een taak en ze gaat er hard voor’. Maar uiteindelijk heb ik daar heel veel geleerd. Die meiden namen me mee, lieten me meer zeggen en meer doen en zo langzaam in een leidende rol groeien. Daar heb ik nu nog steeds veel aan.’’

Zo groeide ze zelf uit tot een gelouterd international, tot een speelster waarvan de jonge talenten op hun beurt dachten ‘wow’. Afgelopen zomer zette in het Spaanse Terrassa weer een nieuw pareltje in de kroon met prijzen zie de verdiende met Oranje. Met die derde wereldtitel ziet Van Geffen haar naam nu terug in een wel heel bijzonder rijtje. ,,Ja’’,zegt ze met een lachje, ,,er zijn er niet zoveel met drie titels. Als ik even snel reken zijn dat verder Marloes Keetels, Xan de Waard, Lidewij Welten en Eva de Goede. Dan houdt het wel een beetje op. Een mooi gezelschap, ja. Zelf had ik dat eigenlijk allemaal niet zo door tot je al die artikelen leest na dat toernooi. Dan sta ik er inderdaad wel drie keer tussen, en drie keer met totaal andere teams. Als topsporter sta je daar misschien te weinig bij stil. Ik ook. Dat komt wel na mijn carrière, denk je dan. Maar af en toe probeer ik er nu wel van te genieten.’’

Dipje

Toch stond voor Van Geffen ook haar toekomst bij Oranje ter discussie. Na de Spelen had ze een dipje, vertelt ze. Dacht dat ze het niet meer kon volhouden, dat ze klaar was. ,,Ik zat er toen sowieso wat minder in. We zaten middenin al die praatsessies en het gedoe. Daardoor had ik aan de andere kant wel het gevoel dat ik nu niet wilde afhaken, dat dat te makkelijk zou zijn.’’ Uiteindelijk had de wisseling van club ook een positief effect op die innerlijke strijd. ,,Dat heeft me zo goed gedaan dat ik die extra twee jaar bij Oranje makkelijk nog aankan. Zolang ik er plezier in heb en kan leveren wat ik wil leveren, ga ik door. Maar na 2024 is het wel klaar. Tenminste, als Paul van Ass me nodig heeft. Want als hij zich afvraagt wat die Van Geffen daar nog doet, dan is het klaar. Dan heb ik een supermooie loopbaan gehad in Oranje en ga ik mooi afsluiten bij HGC. Het blijft wel topsport.’’

Frisse blik

Paul van Ass is de derde bondscoach waar ze in een jaar tijd mee te maken krijgt, na eerder Alyson Annan en Jamilon Mülders. Ze kent Van Ass als ‘de vader van’ en als ‘de coach van’. ,,Maar ik ken hem niet persoonlijk omdat hij nooit eerder met vrouwen heeft gewerkt. Dat is wel goed. Hij is nieuw voor iedereen, heeft een frisse blik op alles en samen kunnen we een leuke start maken. We zijn al één dag bij elkaar gekomen, voor een soort kick-off, en met wat hij me heeft verteld en de indruk die hij heeft achtergelaten, sta ik er heel positief in. Ik heb zin met hem aan de slag te gaan.’’ Ze vervolgt met een lach. ,,Weer die verandering hè. Een hele nieuwe staf, een hele nieuwe dynamiek. Ik ben heel benieuwd.’’

Ze geniet ook echt van die momenten met Oranje. ,,Dat vind ik echt bijzonder en heel gaaf. Ik houd er heel erg van dingen samen te doen, samen een doel te hebben en dan met ups en downs daar naartoe te werken en hopelijk uiteindelijk dat doel te bereiken. Dat is voor mij het ultieme. Daar kan ik zó van genieten, dat geeft me zóveel energie. En dan weet ik het voor mezelf ook heel zeker: het is nog niet klaar.’’