Voor vader Aad en dochter Roos van Buuren geldt de hockeysport als veel meer dan een uitlaatklep. Sterker nog: volgens de coach van tweedeklasser WFHC Hoorn en de hockeyster van promotieklasser HIC hield de sport het gezin bij elkaar in moeilijke tijden. Sinds vrouw en moeder Marieke eind 2015 ziek werd, staat hun leven in het teken van mantelzorg en hockey.
Wie wil weten hoe belangrijk de sport is voor de de familie Van Buuren uit Purmerend moet eens op de kilometerteller van vader Aad (52) kijken. Wekelijks rijdt hij ruim negenhonderd kilometer voor de sport. Vanuit Purmerend pendelt hij veelal tussen Hoorn en Amstelveen. ,,De sport is nog veel meer dan een uitlaatklep’’, verzucht Aad nadat hij een slok van zijn koffie genomen heeft. ,,Hockey is voor Roos, mijn jongste dochter Laura en mij een gezamenlijk doel en een gezamenlijke passie. Op die manier heb ik de drie kikkers in een emmer weten te houden in een hele zware periode’’, lacht hij.
Roos (21) valt hem al snel bij. ,,Hockey is de reden dat we zo close zijn. Hierdoor kunnen we de zorg voor mama gezamenlijk opvangen. Als je allemaal andere interesses zou hebben, groei je uit elkaar’’, zegt ze. Aad verschuift zich op zijn stoel en vult aan: ,,Door de mantelzorg en de sport is er in ons gezin alleen weinig ruimte voor spontaniteit. Alles moet afgestemd worden en dat is niet altijd even leuk. Maar we doen het samen.’’
Impact
Moeder en vrouw Marieke kreeg in december 2015 plots epileptische aanvallen. Uit het onderzoek dat volgde kwam een zeldzame vorm van kanker naar voren. Tot overmaat van ramp kwamen daar ook nog hersenontstekingen bij. ,,Dat heeft ontzettend veel impact op ons allemaal’’, zegt Roos. ,,Het is een proces waarin we nu al acht jaar lang zitten. Van ziekenhuis naar verpleeghuis en van operatie naar volgende medicatiewisseling. Sinds 2020 woont ze weer thuis en praat ze weer honderduit. Dat had niemand verwacht.’’
Regelmatig gaan de gedachten van Aad en Roos dan ook terug in de tijd. ,,Soms is dat heel confronterend’’, bekennen ze. ,,Want je denkt niet altijd alleen maar aan de mooie momenten. Tot op de dag van vandaag bestaat ons leven nog steeds vooral uit mantelzorgen.’’
Toch ziet Roos ook positieve punten. ,,De situatie rondom mama heeft me gevormd tot wie ik ben. Zij is zo’n gigantische doorzetter. Ze inspireert me. Door haar is het vuurtje weer gaan branden.’’
Andere speelster
,,Ik durf wel te zeggen dat ik door alles een andere speelster en een sterker mens ben’’, zegt ze. ,,Toen ik dertien was werd mijn moeder ziek. In de periode dat ze in het ziekenhuis lag en er geen moeder voor mij was, heb ik ook papa vaak moeten missen. Ik werd plotseling de huismoeder. Dat kun je allemaal niet los zien van mij als hockeyster. De reden dat ik op dit niveau hockey is omdat ik een bepaalde mindset heb.’’
Tijdens een teamweekend met HIC in het Spaanse Sevilla werd ze daar eens te meer aan herinnerd door haar teamgenoten. ,,Tijdens een complimentenspel heb ik een stuk of acht kaarten gekregen waarop stond dat ploeggenoten mij een voorbeeld vonden op het gebied van doorzetten en keihard werken. Ik kon door die complimenten niet stoppen met huilen’’, vertelt Roos.
,,Het is natuurlijk ook allemaal niet niks, maar je gaat op de automatische piloot door. Dat mensen je waarderen is heel mooi. Voor mij was het ook een bevestiging. Ineens wist ik: ondanks dat je een omweg van hier tot Tokyo hebt genomen, laat je zien dat je alsnog kunt komen waar je wilt zijn.’’
Aad, tot ruim een jaar geleden nog haar coach bij WFHC Hoorn, roemt dan ook haar doorzettingsvermogen. ,,Ze is vastberaden. Dat ze er alles aan doet om tóch te halen wat ze stiekem allang had kunnen behalen, tekent haar kracht’’, vindt hij.
Ver weg
De route van zijn dochter was er immers een van vele omzwervingen. ,,Mijn doelen leken ooit allemaal zó ver weg’’, verzucht Roos. ,,Op de momenten dat bepaalde kansen voor het oprapen lagen, kón het niet. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat je je doelen tóch kunt bereiken als je blijft hopen en vechten.’’
De speelster van HIC begon haar loopbaan bij MHC Purmerend en kwam van daaruit al snel in het Noord-Hollands hockeyteam terecht. Daar kwam ze in aanraking met speelsters van topclubs en zodoende begon er een vuurtje te branden. Niet veel later kwam er een uitnodiging van Amsterdam, maar de overstap kwam niet rond. ,,In die tijd werd mijn moeder ziek. Voor mijn vader was het praktisch niet haalbaar om me te halen en te brengen, mede vanwege de mantelzorg.’’
Toch bleef de liefde voor het hockey bestaan, aangesterkt door de thuissituatie. ,,Het was de afleiding die ervoor zorgde dat mijn emmer niet overliep’’, zegt ze. Opnieuw kwam er een grote kans op haar pad, dit keer een scholarship in Amerika. ,,Ook dat ging uiteindelijk niet door. Hoe graag ik ook wilde: ik zou dan een jaar van huis zijn. Zolang wilde ik niet bij mijn moeder weg.’’
Ze besloot op zoek te gaan naar een nieuwe omgeving en stapte op haar zeventiende over naar WFHC Hoorn, waar ze onder de vleugels van haar vader langzaam uitgroeide tot volwassen speelster. Maar ze wilde verder. ,,Precies een jaar geleden besefte ik dat het tijd was om gas te geven. Ik heb er veel werk in gestopt. Zo ben ik bijvoorbeeld extra gaan trainen met mijn vader, die in die periode mijn coach was.’’
Gave ervaring
Na een selectietraining bij HIC werd ze aangenomen bij de promotieklasser en is ze inmiddels vaste waarde in de ploeg. Hockeyend gaat het haar voor de wind en met haar ploeg hoopt ze nog altijd op een play-off plek voor de hoofdklasse. ,,Ondanks dat we hier en daar onnodig punten hebben verloren, doen we nog steeds mee. Dat ik van zover kom en dit nu meemaak, is voor mij een hele gave ervaring.’’
Haar vader Aad, die ze gekscherend omschrijft als ‘hockeynerd’, is in dat proces misschien wel haar grootste fan. ,,Natuurlijk mis ik Roos in mijn eigen ploeg bij Hoorn. Ze was altijd een dragende speelster, een kapstok in het team. Het is geweldig om haar ontwikkeling te zien en daar ben ik ontzettend trots op.’’
Trots
Die trots is overigens geheel wederzijds. ,,Mijn vader is een gigantische doorzetter’’, zegt Roos. ,Waar ik heel veel bewondering voor heb, is dat hij zich zo kan wegcijferen om er te zijn voor een ander. Niet alleen voor mama, maar voor iedereen. En als hij iets in zijn hoofd heeft, dan laat hij zich niet uit de weg slaan.’’
De ‘hockeynerd’ zelf erkent dat. ,,Ik ben mantelzorger, maar daarnaast betekent hockey alles voor me. Ik wil er daarom alles aan doen om mooie dingen te bereiken en doelen te behalen. Als ik zelf geen training geef, dan ga ik trainingen en wedstrijden van anderen kijken. Alles om te leren.’’
Hoewel het gezin volop geniet van het hockey en de vele autoritjes, hopen ze volgend seizoen in een rustiger vaarwater te komen. ,,Ik stop bij Hoorn en ga naar AMVJ. Het is tijd voor een nieuwe stap’’, vertelt Aad. ,,Bij AMVJ ga ik me focussen op de topjeugd. In het weekend kan ik lekker bij mijn eigen dochters kijken. AMVJ en HIC liggen op zeven minuten van elkaar. Logistiek scheelt dat een hele hoop. Het wordt een hele andere belasting.’’
Dankbaar
Wennen wordt het ook, weet Roos. ,,Voor mama zijn nieuwe dingen lastig. We mogen haar niet vergeten’’, zegt ze, terwijl ze haar vader aankijkt. ,,Er moet altijd iemand bij haar zijn. Opa speelt daar een heel belangrijke rol in. Maar uiteindelijk doen we het met zijn allen.’’
Aad erkent dat. ,,We hebben behoorlijk wat voor de kiezen gekregen, maar zijn heel dankbaar dat we nog altijd als gezin samen zijn’’, zegt hij. ,,Dat mama soms bij de trainingen of wedstrijden komt kijken en dan ineens roept ‘kom op nummer acht’, of in een gekke bui zegt ‘Hai schat, lekker bezig hè’, dat zijn de momenten waarop je beseft hoever we samen zijn gekomen’’, besluit Roos.
door Lisa Deen
