Marcel Balkestein doet zijn verhaal in ’Bikkelhart’

Een boek over zijn leven en loopbaan? Daar moest Marcel Balkestein toch eerst even goed over nadenken. Hij is, antwoordde hij, immers geen Teun de Nooijer, Andre Agassi of Michael Jordan. Maar uiteindelijk stemde de voormalig verdediger van Oranje Zwart en het Nederlands team toch toe. Sinds een maand ligt ‘Bikkelhart’ nu in de winkel, en Balkestein is er hartstikke blij mee.

Na de vraag van journaliste Natasja Weber was Marcel Balkestein (41) heel eerlijk. ,,Ik dacht dat ze een grapje maakte.’’ Maar Weber, die namens het Eindhovens Dagblad al langere tijd Oranje Zwart en dus ook Balkestein volgde, was bloedserieus. ,,Ze gaf aan dat ik iemand was met het hart op de tong, dat ik veel had meegemaakt, van ver was gekomen en er hard voor heb moeten werken. Ze dacht dat er veel meer verhaal in mij zat dan ze mocht opschrijven in de krant.’’

Balkestein vroeg en kreeg bedenktijd. ,,Wat houdt het in, vroeg ik me af. Want er komt veel op tafel te liggen. Maar na een tijdje bedacht ik me hoe mooi het is als iemand je biografie wil schrijven na je eerste veertig levensjaren, en je kunt terugkijken op alle dingen die je hebt meegemaakt, die je hebt beleefd. De mooie, maar ook de mindere dingen. Dat leek me leuk. Maar ik wilde niet alleen aan het woord zijn, en daarom komen bijvoorbeeld ook directe tegenstanders en coaches aan bod om zo een goed beeld van mij te schetsen. Dat vond ik wel belangrijk.’’

Achterkamertje

In het hele proces kwamen bij Balkestein weer herinneringen bovendrijven die eigenlijk al in een achterkamertje van zijn geheugen waren beland. ,,Had ik het met vrienden over teamtrips, of met coaches over bepaalde situaties. Dat alleen al heeft me heel veel plezier opgeleverd.’’ Maar hij wilde anderen ook meegeven dat het winnen van olympisch zilver niet komt aanwaaien. ,,Ik heb gepraat over de weg om daar te komen, over de teamdynamiek en hoe ik me daarin heb gevoeld. Ik heb dat niet altijd als fijn ervaren, maar uiteindelijk kom je daar weer bovenop en maak je samen de mooiste dingen mee. Ik ben er trots op dat mijn gevoel daarin goed verwoord is.’’

Balkestein is openhartig geweest in de tientallen gesprekken met Natasja Weber, maar wilde er geen sensatieverhaal van maken. ,,Ik vertel hoe ik zelf dingen heb ervaren in het team en wat dat met me deed. Daarbij komen natuurlijk ook spelers naar voren en situaties waarvan mensen niet weten dat dat is gebeurd. Best spannend hoe mensen daarop reageren. We hebben het boek ook nog een paar keer goed doorgenomen om er zeker van te zijn dat alles echt in de juiste context is geplaatst. Dit boek is er niet om mensen te beschadigen, verre van dat zelfs.’’

De reacties die hij na publicatie heeft gekregen zijn mooi, vervolgt de Brabander. ,,Veel mensen die dichtbij me staan kwamen toch nog nieuwe dingen te weten. En als ze dan het hele proces zie dat ik heb meegemaakt, overheerst bij veel mensen toch respect en waardering voor mijn carrière en hoe ik mijn leven heb ingericht. Het is ook een heel eerlijk boek, waarin ik mezelf ook heel kwetsbaar neerzet.’’

Glimlach

Het graven naar herinneringen bracht bij Balkestein vaak een glimlach op zijn gezicht. ,,Door te bedenken wat iets met me deed en hoe ik daarin stond, beleefde ik eigenlijk al die successen weer opnieuw. Maar ik heb zeker ook tranen gelaten om de dingen die heftig waren, zoals het overlijden van mijn vader en mijn broer Jean-Paul.’’

Achteraf stelt Balkestein vast dat hij de juiste keuze heeft gemaakt. ,,Ik ben echt superblij  dat we dit hebben gedaan. We hebben een heel mooie boekpresentatie gehad in De Zwaan in Heeze, waar ik vroeger altijd al kwam, waar mijn broer altijd kwam en waar ik nu nog steeds kom. Mijn familie was daarbij, vrienden, coaches. Mooi om te kunnen stilstaan bij de mensen die echt belangrijk zijn geweest in mijn carrière en hen te bedanken voor al het moois dat dat heeft gebracht.’’

Als hij het boek zelf terugleest, doet dat nog steeds iets met Balkestein. ,,Dan denk ik ‘poeh, wat heb ik mooie dingen meegemaakt’. Maar vooral ook dat er veel is gebeurd in de veertig jaren van mijn leven. Ik heb mijn broer verloren, mijn vader verloren. Van alle mooie dingen die ik heb meegemaakt, hebben zij ook veel gemist, en dat raakt me ook. Dat zijn de tranen die af en toe rollen. Daar staat tegenover dat ik juist daarom nog wel trotser ben dat ik ondanks dat verlies, ondanks het harde werk om daar te komen ben doorgegaan en uiteindelijk mooie dingen heb kunnen bereiken. Dat maakt het alleen maar mooier.’’