Namé van Vliet: ‘Je komt heftige dingen tegen’

Namé van Vliet koos jaren geleden bewust voor een opleiding in de zorg. Ze wilde mensen helpen. Dat is precies wat de hockeyster uit de Jong Dames 1 van HBS nu doet, alleen op een manier die ze zelf ook niet had kunnen bedenken. Ze zet haar persoonlijke leven opzij om te werken op de corona-afdeling en op de Intensive Care van het Spaarne Gasthuis. ,,Het is mooi te zien hoeveel respect we nu terugkrijgen voor ons werk.’’

Ze was net een halfjaartje aan het werk in het Haarlemse hospitaal. ,,Het grootste regionale ziekenhuis in de buurt’’, vertelt ze. September begon ze, en nu al maakt de 23-jarige Haarlemse deel uit van de grootste operatie in de zorg sinds meer dan honderd jaar. ,,Mijn wereldje staat wel op z’n kop, ja’’, erkent Namé van Vliet. ,,Ik werkte op de afdeling cardiologie, maar vanwege het virus werd ik voor onbepaalde tijd geplaatst op de corona-afdeling en de IC. Begrijpelijk. Er zijn nu op zóveel plekken handen nodig, dat iedereen helpt waar dat gewenst is.’’

Over de vraag of ze bereid was te werken op die corona-afdeling hoefde Van Vliet niet heel lang na te denken. ,,Wel heel even. Omdat mijn vader een donornier heeft, en ik hem dus nu niet meer mag zien. Geldt ook voor mijn moeder, mijn broertje en zusje. Eigenlijk zie ik niemand meer, al weken niet. Sommige collega’s vonden het ook minder prettig, omdat ze bijvoorbeeld wonen met mensen met een zwakkere gezondheid. Ik vond het spannend en mooi om te doen. Allemaal nieuwe dingen waarvan je ook heel veel leert. En ik wil gewoon helpen. Daarom was de keuze snel gemaakt.’’

Betere band
Maar ze ontkent niet dat het werk zwaar is, dat de inspanning z’n tol eist. Vooral mentaal. ,,Klopt, het is soms lastig. Op het werk is ook een supportsystem opgezet. Elke dag zijn er mensen van sociaal werk aanwezig, vertrouwenspersonen. Als je echt je ei kwijt wilt, kan dat wel. Bij ons in het ziekenhuis is de sfeer ook heel goed. Je groeit met z’n allen naar elkaar toe, krijgt een betere band. Onderling praten we ook veel, en dat is fijn.’’

Inmiddels is ze gewend aan de taferelen die ze dagelijks ziet, maar zeker de eerste weken waren vreemd, vertelt Van Vliet. ,,Ik heb me wel eens afgevraagd of dit nu echt gebeurde. Alles wat we hadden gezien in China was voor ons ineens realiteit. Pakken aan, patiënten die er slecht bijliggen.’’ In die omgeving beschermt ze zichzelf zo goed mogelijk. ,,Ik draag een heel lang schort, dubbele handschoenen, een mondkapje, bril en hoofdkapje. Als ik de kamers op ga trek ik daarover ook nog een soort plastic schort aan en wissel de bovenste laag van mijn handschoenen.’’

Dat geeft al aan hoe serieus en risicovol haar werk is, maar het woord ’eng’ komt niet op bij Van Vliet. ,,Ik heb het eigenlijk nooit echt eng gevonden. We verlenen gewoon zorg, zoals we altijd doen. Maar wel op een manier die anders is dan gebruikelijk.’’

Emotioneel
Ze is 36 uur per week in touw, volgens een rooster dat steeds wordt aangepast. Maar alleen het aantal uren is hetzelfde, verder is alles anders. ,,Ik ben nu echt moe na een dag werken, meer dan normaal. Vooral mentaal, omdat het emotioneel een stuk zwaarder is. Je komt heftige dingen tegen. Op de corona-afdeling, maar zeker ook op de intensive care. Daar ligt iedereen aan de beademing, soms in coma, op hun buik of op de rug. Het is naar mensen zo te zien. Op de corona-afdeling kan je nog weleens een praatje maken met mensen, ondanks dat ze aan het zuurstof zitten. Daar hebben de patiënten zelf ook heel erg behoefte aan. Ze zijn echt blij als je bij hen iets komt doen. Begrijp ik best. Er mag niemand komen, wij zijn de enigen die ze op een dag zien.’’

Van Vliet en haar collega’s merken vaak dat het respect voor de harde werkers in de zorg groeit. ,,Heel erg. Veel meer dan eerst’’, stelt ze. ,,Er komen heel veel taarten naar de afdeling, hardloopshirtjes voor onder de pakken, en andere blijken van waardering. De entree van het ziekenhuis is nu de ’Ingang voor Zorghelden’, er staat een groot bord van de gemeente, en net als deze avond komt de brandweer de sirenes laten loeien om respect te tonen.’’

Prachtig, maar zou het niet altijd zo moeten zijn? De afgelopen jaren was de zorg toch vooral de sluitpost op de begroting, een citroen die door de politiek volledig werd uitgeknepen. ,,Daar hebben wij het onderling ook wel over. Maar we hebben het idee dat dit misschien een keerpunt is, dat nu mensen gaan beseffen hoe hard je mensen in de zorg nodig hebt.’’

Namé van Vliet is klaar voor het werk op de corona-afdeling. ,,Er zijn nu op zóveel plekken handen nodig, dat iedereen helpt waar dat gewenst is.’’ (Eigen foto)