Nog een keer moest Teun Rohof de velden op. Niet buiten, maar binnen. Op het WK zaalhockey in het Zuid-Afrikaanse Pretoria speelde Rohof zijn laatste wedstrijden. Met Oranje won hij zilver. Niet helemaal de kers op de taart voor de imposante carrière van de verdediger, wel een om trots op te mogen zijn.
Wie kent hem niet. Sommige mensen kennen hem als iemand die vaak zijn mond open trok binnen de lijnen. Anderen kennen hem als de keihard verdedigende speler. Een type verdediger waar er tegenwoordig niet meer veel van zijn. Teun Rohof staat zijn mannetje en was letterlijk niet uit het veld te slaan. Met drie landstitels (eentje bij Oranje-Zwart en twee met AH&BC Amsterdam), mag de met rugnummer 21 spelende Rohof met recht terugkijken op een succesvolle loopbaan.
Rohof ontving in 2005 zijn eerste uitnodiging voor Oranje van toenmalig bondscoach Roelant Oltmans. Niet in de zaal, maar op het veld. Op een koude winterdag mocht Rohof zijn debuut maken tegen België. Aan zijn teamgenoot Jeroen Delmee vroeg Rohof in hoeverre de wedstrijd eigenlijk wel door zou gaan. ,,Het was heel koud en het sneeuwde. Vroeg op de dag gaf Jeroen al aan dat het spannend zou worden of de wedstrijd door zou gaan. Uiteindelijk ging het door en maakte ik mijn debuut’’, weet Rohof nog heel goed.
Veel wedstrijden speelde Rohof uiteindelijk niet voor Oranje. In totaal mocht hij het shirt van het Nederlands elftal slechts 24 keer aantrekken. Hoogtepunt? Een bronzen medaille op het WK Hockey van 2010 in India.
Potentie
Echt internationaal doorbreken deed Rohof op het veld niet. Wel zagen de bondscoaches in de zaal potentie in de verdediger. Daar kwam Rohof tot 53 wedstrijden, met als hoogtepunt de gouden medaille op het WK zaal in 2015. ,,Ik mocht 21 jaar op het hoogste niveau van Nederland spelen. De zaal is altijd een passie voor mij geweest. Alle trips die ik heb mogen meemaken, zijn een fantastische ervaring voor mij geweest. Het omgaan met winst en verlies, dat vond ik mooi’’, blikt Rohof terug.
Dat WK in de zaal van 2015 zou niet zijn enige grote zaaltoernooi worden. Een jaar later speelde Rohof in Praag ook het EK in de zaal. Dat toernooi staat bij hem nog altijd vers in zijn geheugen. ,,Het was een toernooi waarbij veel op het spel stond’’, vertelt Rohof. ,,Met Oranje wilden we Europees kampioen worden. In de poulefase ging het helaas een aantal keer mis. Met zeven seconden op de klok in de poulewedstrijd tegen Tsjechië scoorden we de gelijkmaker. Maar opeens ging de klok kapot, nam de tegenstander in onze ogen te vroeg de bal uit en begon echt de chaos. De wedstrijd duurde langer en Tsjechië scoorde uit een discutabel gegeven strafcorner. Later bleek ons dit op meerdere vlakken fataal te worden. Niet alleen haalden we de finale niet, ook misten we hierdoor een ticket voor het WK zaalhockey van 2018.’’
Discussie
Aan de carrière van Teun Rohof leek vorig jaar een einde te komen. Op het veld stond zijn positie in het eerste team van Amsterdam ter discussie. Het werd voor de verdediger wat te veel volledig de focus te leggen op het spelen op topniveau, terwijl hij ook nog het eerste van de jongens onder 18 coachte bij Amsterdam en werkte als leraar op een middelbare school.
Toch was Robert Tigges, de bondscoach van de nationale zaalploeg, van mening dat hij nog een keer gebruik wilde maken van zijn kwaliteiten. Zo stond Rohof, inmiddels zestien jaar ouder dan Joep Troost als de jongste speler in Oranje, toch opeens weer binnen balken. Dat was zeker ook tot zijn eigen plezier. ,,Het EK Hockey 2022 moest ik aan mij voorbij laten gaan vanwege verplichtingen op school. Dat Robert Tigges mij opriep voor het WK zaal in Zuid-Afrika, vond ik een mooi moment om mijn carrière af te sluiten. Ik was de nestor van de groep. Ja, je mag spreken van een generatiekloof. Toch heb ik het als een mooi toernooi ervaren. Samen met die jongens maanden trainen voor een doel, dat was prachtig.’’
Teleurgesteld
Oranje won zilver. Of wellicht verloor het juist wel goud. In de finale werd er verloren van regerend wereldkampioen Oostenrijk. Geen schande. Toch was de Oranje-ploeg teleurgesteld. Uiteindelijk telde immers maar een doel; de gouden medaille. Rohof miste die finale. Een blessure aan zijn hamstring zorgde ervoor dat hij op de finaledag geen stap kon zetten. ,,Allicht hadden ze me even tussen de balken kunnen zetten om me daarna meteen weer te wisselen. Ik had te veel last van mijn hamstring. Het ging niet meer. Tijdens de finale heb ik ‘oortjes’ in gedaan en heb ik op de bank geholpen met het tactisch plan.’’
En net zoals we Rohof in de WK-finale zagen coachen richting zijn medespelers, lijkt de weg als officiële bondscoach een reële mogelijkheid. Met een HT-4 diploma op zak en de ervaring van het coachen van een jeugdteam op zaterdag, blijft Rohof betrokken bij zijn sport. Een weg die wellicht leidt naar een baan als bondscoach. ,,Mijn HT-4 diploma haalde ik tegelijk met coaches zoals Lucas Judge, Robert Tigges en Susan Veen-Van der Wielen. Niet alleen heb ik mijn winnaarsmentaliteit en ervaringen waar jeugd wat van kan leren. Ik wil ook het plezier in het spel overbrengen aan de jongste generaties.’’
