Het was een droom van veel spelers: gewoon hockeyen, zoals andere leeftijdgenoten ook hockeyen: op een heel veld met elf spelers in het team in plaats van de huidige clubcompetities in zes- of achttallen.
Daarom startte er ‘“ inmiddels negen jaar geleden ‘“ een kleinschalige try-out, waarvoor Parahockeyers zich individueel konden aanmelden. Samen met de twee grootste Parahockey-verenigingen werd gekeken naar de haalbaarheid om dit grootschaliger aan te bieden en een elftalcompetitie op te zetten. Het bleek een enorm succes. De spelers waren super enthousiast en hun ouders en begeleiders niet minder. ,,Eigenlijk hockey ik nu net als mijn zus Anne Jet en mijn broer Mans’’, vertelt speler Tjeerd de Vriend.
Gestart als een toernooi is dit initiatief inmiddels uitgegroeid tot een landelijke competitie op twee niveaus met bijna honderdnegentig deelnemers uit heel Nederland. ,,We spelen zes keer per jaar op een zondagmiddag, centraal in Nederland bij een gastclub die hiervoor twee velden beschikbaar stelt, waarmee we erg blij zijn.’’ De spelers melden zich in het begin van het seizoen aan, hiervan worden vaste elftallen gevormd en in een A- of B-niveau spelen ze het hele jaar een volwaardige competitie, twee volledige elftalwedstrijden per speelzondag. Speler Ralph Esser: ,,Hockeyen op een heel veld, met de ‘echte’ regels en het niveau ligt lekker hoog.’’
De Parahockey-elftaldagen zijn een fantastische aanvulling op wat clubs in Nederland kunnen bieden. ,,Veel getalenteerde spelers kunnen bij hun thuisclub niet op hun eigen niveau spelen, omdat ze altijd rekening moeten houden met de minder sterke medespelers of tegenstander’’, vertelt Anja Frederiks, grondlegger en organisator van de elftalcompetitie voor Parahockeyers: ,,Veiligheid blijft voorop staan natuurlijk. Individueel inschrijven is hiervoor de oplossing.’’
Sociaal leven
Door het jaarlijks wisselen van de samenstelling van de elftallen zorgt niet alleen het hockeyen voor geweldig spelplezier, maar is vooral het sociale leven van deze groep Parahockeyers volledig veranderd. Ze leren echt iedereen kennen en hun vaak magere sociale leven wordt in korte tijd opeens uitgebreid met een landelijke, hechte groep, waar echte vriendschappen ontstaan. Van spelers hoor je vaak dat wanneer zij elkaar weer zien, het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Dát zijn vriendschappen.
Parahockeyers zijn meestal afhankelijk van ouders voor vervoer. Deze ouders zien de elftaldagen vaak als een soort ‘familiereünie’, want ook zij leren heel veel nieuwe mensen kennen, waarmee ze een gemeenschappelijk doel hebben: hoe maak je het leven van een zoon of dochter met een intellectuele beperking zo ‘gewoon’ mogelijk. En dat het zo gewoon mogelijk is blijkt uit wat Daphne Janssen vertelt over het ontwikkelen van haar vaardigheden. ,,Het coachen dat ik doe in de wedstrijden gebruik ik in mijn werk. Ik stuur mijn teamgenoten de goede kant op. Dat is iets wat ik nog beter wil leren.’’
Dromen
Verder bestaat nergens in de wereld elftalhockey voor Parahockeyers. In Nederland is deze droom werkelijkheid geworden. Toch zijn er ook Parahockeyers die nog verder dromen. Inmiddels is er een EK voor Parahockeyers, dat gelijktijdig met het EK voor nationale teams wordt gespeeld in dezelfde stad, in hetzelfde hoofdstadion. Al deze Parahockeyers krijgen, net zoals de spelers van het Nederlands team, een registratie bij de FIH waarin onder andere hun caps genoteerd worden (het aantal gespeelde officiële internationale wedstrijden). Om aan deze Europese kampioenschappen te kunnen deelnemen, wordt uit de elftallen een aantal spelers uitgenodigd voor een vijftal extra trainingen, waarna een ParahockeyNL-team wordt geformeerd. Een van de spelers uit het EK 2019 Trophy team is Ralph Esser. ,,Mijn droom is nu dat Parahockey op de Paralympische Spelen komt en dat wij daarheen gaan.’’
