Ze hoopten de verrassing van het toernooi te worden, maar met een punt uit vijf wedstrijden bleven de Japanse hockeymannen ver verwijderd van een olympische medaille. Hoewel er volgens bondscoach Siegfried Aikman meer in had gezeten, kon de 63-jarige Nederlander alleen maar trots zijn op de vechtlust die zijn team keer op keer op de mat legde. Een gesprek over het toernooi, de support van het volk en de toekomst. ‘Ik hoop dat de bond ons de komende jaren blijft ondersteunen.’

De Olympische Spelen zijn voorbij gevlogen. Hoe kijk je erop terug?
‘Het is een mooi toernooi geweest! We hebben alle vijf de wedstrijden keihard geknokt en hebben het als laagst gekwalificeerde team elke tegenstander heel moeilijk gemaakt, daar ben ik heel trots op! Door een gebrek aan ervaring zijn we er helaas niet in geslaagd om een wedstrijd te winnen.’

Had dat volgens jou wel gekund?
‘Ja, sterker nog: we hadden er echt wel een paar moeten winnen, maar de ervaring die je daarvoor nodig hebt, hadden we niet. Op het moment suprême waren we te nerveus en konden we ons niveau niet vasthouden. Ik wil het verder niet als excuus gebruiken, maar we waren op sommige momenten gewoon niet slim en niet gehaaid genoeg. Dat merkten we vooral tegen Spanje en Argentinië, die fysiek en provocatief op het randje speelden. Maar goed, dat is onderdeel van topsport, daar moeten wij nog professioneler in worden.’

Jullie pakten tegen Nieuw-Zeeland (2-2) het enige punt. Welke wedstrijd is jou het meeste bijgebleven? 
‘Ik vond de eerste wedstrijd tegen Australië erg goed. Bij rust stonden we met 3-2 voor, terwijl we vrij snel met 0-2 achter kwamen. In de tweede helft liepen we jammer genoeg achteruit, omdat we bang waren om te verliezen. Ja, dan laat je Australië in hun spel komen en ga je er alsnog met 5-3 af tegen de nummer een van de wereld. Dat was wel een tegenvaller. De afspraak was om door te blijven aanvallen en druk te zetten, maar het tegendeel gebeurde.’

Met welke verwachtingen zijn jullie naar de Spelen toegegaan? 
‘We wilden het toernooi winnen! Kijk, het is heel simpel: je speelt elke wedstrijd om te winnen en als dat lukt, win je. Natuurlijk wisten we dat het een enorme uitdaging zou worden, maar als je niet in jezelf gelooft, wie gelooft er dan wel in je en hoe ga je dan dingen mogelijk maken? Je kunt pas dingen bereiken als je het probeert, daar geloof ik heilig in.’

Hoe heb jij je eerste Olympische Spelen als persoon ervaren? 
‘Het was voor mij altijd een droom geweest om op de Olympische Spelen te staan en die droom is uitgekomen. Het was een unieke belevenis, ik heb van elk moment genoten en ben daar iedereen heel dankbaar voor. We hebben weliswaar geen wedstrijd gewonnen, maar we hebben wel laten zien dat we als ‘klein duimpje’ mee kunnen op dit niveau. Dat geeft ook een bepaalde voldoening.’

Een paar weken voordat de Spelen begonnen, werd bekend dat er vanwege corona geen toeschouwers aanwezig mochten zijn. Was het een rare gewaarwording om voor een leeg publiek te spelen?
‘Niet zozeer, we waren er al aan gewend geraakt. We trainen al maanden zonder mensen in de buurt en het is onderdeel van ons nieuwe leven geworden. Natuurlijk hadden we het liever anders gezien, want als je een toernooi in eigen land speelt, kan dat zeker in je voordeel werken. Maar aan de andere kant: het alternatief was geen Olympische Spelen. Wat dat betreft konden we alleen maar heel blij zijn dat het door kon gaan.’

Leefde het Japanse volk een beetje met jullie mee?
‘We hebben ontzettend veel aanmoedigingen gekregen elke dag, dat deed ons heel goed. Ik had bijvoorbeeld een vlag bij me waarin mensen allerlei aanmoedigingswensen hadden opgeschreven. Verder zagen we op social media vele videoboodschappen voorbijkomen waarin mensen ons wilden steunen en vóór de wedstrijd tegen India kregen we zelfs een origami (gevouwen papier, is een traditie in Japan) van vrijwilligers die in Tokio actief waren. Ja, we voelden echt de steun van het volk, ondanks de lege tribunes.’

Jullie hebben dus veel losgemaakt in Japan?
‘Van tevoren las ik veel berichten dat de Japanners niet zo enthousiast waren over de Spelen, maar ik merkte juist alleen maar enthousiasme. In de bus naar het stadion probeerden mensen een glimp van ons op te vangen en sommigen probeerden zelfs vanuit hun auto een selfie te maken met de bus. Overal waar we kwamen, begonnen mensen spontaan te klappen en wilden ze met ons op de foto. Ze vonden het prachtig, waren behoorlijk onder de indruk van ons spel. Dat was ook een van onze doelstellingen: dat we door middel van goed spel de sport populairder konden maken.’

Heb je ook nog iets van de voorzitter van de Japanse bond gehoord?
‘Ja, na de laatste wedstrijd bedankte hij me en zei hij: ‘Wat heb je toch een sterk Japans team neergezet’. Hij was heel trots en blij, dat vond ik mooi om te horen. Toen we de Asian Games hadden gewonnen, kreeg ik alleen een slap handje van hem, terwijl hij nu al onze wedstrijden heeft gezien! Ik hoop dat de bond het team de komende jaren zal blijven ondersteunen en dat we ons zo goed mogelijk kunnen voorbereiden op het WK. Dat is namelijk ons volgende target.’

Ben jij daar zelf ook bij? Aangezien je contract op 31 oktober afloopt..
‘Dat weet ik nog niet, dat hangt van meerdere factoren af. Zelf zou ik graag willen aanblijven, want ik heb het hier erg naar m’n zin. Het is uiteindelijk aan de bond om er een beslissing over te nemen..’Was het niet de bedoeling dat je het stokje na de Spelen zou overdragen aan je assistenten?
‘Dat was in eerste instantie wel de bedoeling, maar het is de vraag of zij al in staat zijn om het zelf te doen. Zoals ik het nu kan overzien, is die stap nog iets te groot, maar aan de andere kan denk ik: wanneer is de tijd er wel rijp voor? Het is best wel een duivels dilemma. Stel dat de bond besluit om mijn contract niet te verlengen, dan accepteer ik dat. Wat voor mij het belangrijkste is, is dat de reis wordt voortgezet.’