De klok in het knusse Estadi Olampic in Terrassa tikt bijna middernacht aan als Marloes Keetels in de catacomben de trappen afdaalt. In haar handen de even indrukwekkende als zware wereldbeker; de trofee waar alles om te doen was en eerlijk gezegd ook de enige prijs die de vrouwen van Oranje gelukkig kon maken. De derde wereldtitel op rij is binnen, en dat willen de speelsters weten ook.
Het feest begon al op het veld. Natúúrlijk daar, de plek waar de titel werd verdiend, en ook de plek waar die met de honderden meegereisde fans kon worden gevierd. In de bloedhete Spaanse nacht volgde een omvangrijke ceremonie, met opvallend genoeg geen enkele individuele prijs voor een speelster van Oranje. Maar niemand die zich daar druk om maakte. De enige trofee waar het echt om ging, mocht wel mee terug naar Nederland na de 3-1 zege tegen Argentinië door treffers van Maria Verschoor, Frederique Matla en Felice Albers. Direct na het einde vlogen de speelsters van Oranje elkaar in de armen. Het was gelukt, de missie was geslaagd, ook al was de weg vol hobbels. En juist dát gaf misschien nog wel meer glans aan deze derde wereldtitel op rij voor Nederland.
Dat besefte ook Eva de Goede, die ze niet alleen alle drie meemaakte, maar ook zelf nog eens een uiterst zware aanloop had gekend door haar knieblessure. ,,Dat maakt de betekenis van deze prijs zeker anders’’, erkende De Goede. ,,En ik denk dat dat voor ons allemaal geldt, want ik ben dan persoonlijk ergens doorheen gegaan, maar als team zijn we zeker ook ergens doorheen gegaan. Dat maakt dat deze wel heel veel betekent voor iedereen.’’
Ook captain Marloes Keetels kon in Terrassa niet om de hele voorgeschiedenis van deze wereldtitel heen. Het wegsturen van bondscoach Alyson Annan, het onveilige topsportklimaat bij Oranje en de sessies om dat allemaal weer in een normale situatie te brengen; het kleeft allemaal aan deze wereldtitel, ook al wil niemand bij Oranje daar nog veel woorden over kwijt. En dan ook nog het WK in met een interim-coach in de persoon van Jamilon Mülders.,,Die heeft het ontzettend goed gedaan’’, stelde Keetels meteen. ,,Hij kwam als assistent bij de groep en was ineens bondscoach. Ik weet nog dat er bij de eerste training op Kampong allemaal camera’s op hem gericht waren, en hij zei ‘o ja, dit is Nederland’. Hij was gewend minder aandacht te krijgen, in de luwte te werken. Daarna hebben we met z’n allen een heel mooi proces doorgemaakt, maar daar ga ik het echt niet meer over hebben.’’
Twee wedstrijden
Uiteindelijk ging het in Spanje ook alleen maar om de twee wedstrijden die daar nog moesten worden afgewerkt. De belangrijkste twee, dat wel. Want de halve finale tegen Australië was geen sinecure. Uiteindelijk was een succesvolle strafcorner van wie anders dan Frederique Matla voldoende om de Aussies op de knieën te krijgen, maar dat het bij die ene bleef was een wonder na meer dan tien strafcorners voor Oranje. Matla werd er bijna wanhopig van. ,,We waren er heel vaak dichtbij, , maar elke keer stond er wel iemand in de weg. Paar keer van de lijn gehaald, nog net een voetje ertussen. Maar je voelt aan alles dat die goal in de lucht hangt. Misschien heb je er iets meer nodig dan je hoopt, maar uiteindelijk heb je maar een taak, en dat is de juiste keuze maken en die goed uitvoeren. Dat duurde nu dan tien of elf corners, maar uiteindelijk is die ene wel genoeg om de wedstrijd in het slot te gooien.’’
Maar wie geen scorebordjournalistiek bedreef en verder keek dan de kille 1-0 zag een Oranje dat sterker was en vooral controle had over de wedstrijd. ,,Dat denk ik ook’’, vond Matla. ,,We hebben vooral heel goed verdedigd met z’n allen, waardoor we heel weinig hebben weggegeven.’’
Wie zeker ook een zucht van verlichting slaakte, was Marloes Keetels. Bezig aan de laatste wedstrijden van haar loopbaan, wilde ze natuurlijk wel graag eindigen waar dat hoorde: in de finale. ,,Opluchting klink alsof ik bang was dat dat niet zou lukken, maar het is natuurlijk wel spannend geweest’’, verzuchtte Keetels. ,,Maar ik ben wel heel erg blij. Uiteindelijk is de finale het mooiste om te spelen, en om mee af te sluiten.’’
Afscheid
En een etmaal later kwam Keetels dus inderdaad de trap af met die trofee na een wedstrijd die voor haar alles in een vormde: felicitaties, een hoogtepunt, maar ook een afscheid. ,,Ongelooflijk’’, vond de aanvoerster van Oranje. ,,Leuker, beter en fijner dan dit kan het niet eindigen. En dan ook nog in zo’n mooi stadion met zoveel Oranje-fans. Ik denk dat ik hiervan niet had durven dromen toen ik mijn allereerste interland voor Nederland speelde.’’
Het besef dat het echt klaar was, dat die laatste wedstrijd als tophockeyster erop zat, was er nog niet echt bij Keetels, die juist dat wel weer goed doorhad. ,,Je bent nu wereldkampioen, dat komt dat gevoel meer op de voorgrond. Ik had meer tijdens het volkslied een momentje dat ik dacht ‘wauw, dit ga ik op deze manier dus niet meer meemaken’. En nu komt het eigenlijk met vlagen. Het ene moment besef ik dat dit het dus was, en het andere moment sta ik weer te springen met de rest omdat we wereldkampioen zijn. Heel gek. Hierop kun je je ook niet voorbereiden, denk ik.’’
Als ze terugkijkt op haar tijd in Oranje, op al die 176 interlands die ze achter haar naam heeft staan, dan herinnert Keetels zich aanvankelijk een hobbelige start, zoals ze het zelf noemt. ,,Voor de Spelen van Londen kwam ik er als jonkie bij, en dat was echt pittig. In Zuid-Afrika speelde ik daarna mijn eerste interland met een heel leuke en jonge groep meiden. Daarna het WK in Den Haag, waar ik echt met mijn neus in de boter viel, en vervolgens vier jaar knetterhard werken om mee te mogen naar de Spelen. Dat lukte, en ik heb in Rio super genoten, maar het bracht niet het goud dat we met z’n allen wilden. Dat lukte in Tokio dan wel, met daartussen natuurlijk nog meer fantastische prijzen.’’
Genieten
Ze last even een kort momentje van pauze in. ,,Weet je, achteraf zeggen oudere speelsters dat je moet genieten van elk moment, omdat je dat pas beseft als je ouder wordt. Ik zeg dat soms nu ook weleens tegen jongere speelsters. Geniet van hoe gaaf dit allemaal is, wees iets minder bezig met goed moeten spelen, met dit beter doen en dat beter doen. Geniet gewoon, want dan speel je vaak ook beter. Ik denk dat de transitie door al die fases, dat ik dat allemaal heb meegemaakt, heel veel toernooien heb kunnen spelen eerst als jonkie, vervolgens als zeg maar middenmoter en nu als oudere speelster, dat dát gewoon heel leuk is geweest.’’
En dan nu haar derde wereldtitel. ,,Tja, drie op een rij. Da’s wel bijzonder. De eerste in Den Haag, waar het volkslied door het stadion galmde en ik nog steeds kippenvel krijg als ik daaraan terugdenk. Vier jaar later zat ik met m’n enkel en werd ik daarna geopereerd. Dat was weer een heel andere beleving, maar wel een heel vet toernooi waarin we heel goed speelden. En dan nu hier in Spanje in een prachtige ambiance, waar we na een jaar weer tegen Argentinië spelen en dat als team heel goed doen. Ik kan ook geen onderscheid maken tussen die drie titels. Ze zijn allemaal gewoon heel gaaf.’’
Statistieken
Het klinkt allemaal als de gewoonste zaak van de wereld, maar wie de statistieken van dit Oranje bekijkt, en de statistieken van Marloes Keetels kan alleen maar de conclusie trekken dat die bizar zijn. Keetels lacht. ,,Vriendinnetjes zeggen weleens ‘o, heb je alweer gewonnen’. Terwijl ik weet dat dat niet iedere keer zo is geweest. Ik weet hoe hard we ervoor moeten werken, dat het misschien soms eens wat stroever kan lopen.En we weten allemaal hoe goed alles moet kloppen willen we spelen zoals iedere wedstrijd in Tokio. Daar hebben we onszelf misschien een beetje verwend, maar ik denk dat we nu weer een heel goede start hebben gemaakt met een groep meiden die alleen maar beter wordt. En als je kijkt naar dit team, dan is het gaaf dat we kunnen vechten en lelijk en zakelijk dingen doen, maar ook dat we heel creatief kunnen tikken. Da’s heel bijzonder.’’
Ook Frederique Matla weet heel goed dat niets vanzelf komt en hoe opmerkelijk de reeks van Oranje is. ,,We hebben het er onderling eigenlijk weinig over, maar ik denk dat de kracht is dat we heel kritisch blijven op elkaar, op de trainingen, op de kwaliteit die we leveren, en dat we daarom ook zo goed blijven. Dat is denk ik waarom we aan de top blijven en ook nu weer een WK kunnen winnen.’’
En de reden dus waarom Marloes Keetels nog een keer uit de door haar zo geliefde luwte mocht stappen om in dat volle stadion de trofee in ontvangst te nemen. Lachend: ,,Ik denk dat ik wel iets meer gewend ben geraakt aan op de voorgrond treden, anders had ik de band niet gedragen. Maar het is echt zó gaaf om voor het team die trofee omhoog te mogen houden.’’
