Door: Suus Boschloo

,,Als ik me voorstel in het Frans, vragen mensen altijd waar ik vandaan kom. “Ik ben zó niet Frans!” Ja, de naam Guusje van Bolhuis viel wel op in het Franse Olympisch team. Aan die van Catherine Clot is minder makkelijk te zien dat ze opgroeide in Hilversum en jarenlang bij Almere speelde. De twee timmerden afgelopen jaren met Frankrijk aan de weg om een volwaardig nationaal hockeyteam op te bouwen. ,,Bij de Spelen dacht ik, wow, nu is het echt.”

,Parijs was echt magisch,” glundert Van Bolhuis. ,,Als je door de stad te liep… Iedereen was zo blij, Fransen die nog nooit van hockey hadden gehoord wilden een handtekening. Dat zou je anders in Frankrijk nooit hebben.” Voor de speelster van HBS uit Bloemendaal was het bijna een thuiswedstrijd: ze groeide op in een dorpje naast Parijs en begon daar rond haar tiende met hockeyen. ,,Een paar jaar later werd gevraagd of ik Frans wilde worden. Mijn zus kon ook in het Onder-16 komen en toen dachten we, waarom niet?”

Clot, inmiddels speelster van Hurley, begon haar hockeycarrière bij de Hilversumse MHC en later Laren. ,,Toen speelde ik ook in districtteams. Mijn glorietijd,” lacht ze. Via-via hoorde ze dat buitenlandse teams weleens zoeken naar speelsters met een dubbele nationaliteit. ,,Mijn vader is Frans, het leek me mooi om iets met die achtergrond te doen. Ik heb de toenmalige Onder 18-coach gewoon een mailtje gestuurd: ‘hoi, ik ben Catherine, kan ik een keer langskomen’, zoiets. Toen ik zestien was kon dat en ben ik met mijn vader op en neer gereden naar Lille voor de selectietraining. Daarna was ik welkom.”

Presenteerblaadje

Dat ze naar de Olympische Spelen zouden gaan, hadden de twee nooit gedacht. Clot: ,,Misschien is het als sporter altijd wel een soort droom, maar ik zag mezelf zeker niet in 2024 daar staan.” Van Bolhuis: ,,Nee joh. Op een gegeven moment wisten we, over zeven jaar zijn de Olympische Spelen in Frankrijk, maar daar waren we nog helemaal niet voor geplaatst. Dus dat is dan én pas over een heel lange tijd, én of we het überhaupt gingen halen wisten we ook niet, dus dan ben je daar helemaal niet mee bezig.”

Uiteindelijk werd het wel het grote doel voor de Franse dames. ,,We hebben een enorme inhaalslag gemaakt,” vertelt Clot. ,,De twee jaar voor de Spelen was een soort losse cyclus waarin we elkaar meer zagen dan wie dan ook. De hele winter waren we samen, in Brussel, Lille, op trainingskamp in Zuid-Afrika, en daarna ook bijna fulltime. Ik ben gestopt met werken en zag die meiden vaker dan mijn vriend met wie ik samenwoon. Echt gezellig voor mijn team bij Almere was ik ook niet, want ik vertrok elke zondag na de wedstrijd meteen naar Lille.” Begrip was er wel. ,,Ik heb negen jaar bij Almere gespeeld, iedereen begreep dat ik er soms niet was en gunde me het,” zegt ze. ,,Ik heb nooit het gevoel gehad dat er minachting was voor Frankrijk als hockeyland. Ze begrijpen – ook nu bij Hurley – dat het vele heen-en-weer reizen zwaar is, en dat we gewoon hard trainen. We staan daar niet te pingpongen met z’n allen.”

Van Bolhuis stapte in het jaar voor de Spelen over van de Huizen naar Leuven. ,,Daar werd ook echt goed met me mee gedacht. Misschien omdat er veel Belgische en Franse internationals in de competitie speelden, werden we ook echt gewaardeerd, terwijl dat in Nederland wel anders kon zijn, want Frankijk een hockeyland? Natuurlijk niet.”

Clot herkent het. ,,Ja, ik heb best vaak opmerkingen gehad van mensen die zeiden, ‘ah, ik zou ook wel een andere nationaliteit willen’. Natuurlijk is het een kans die ik anders niet had gehad, maar ik vind het wel moeilijk dat het daardoor lijkt alsof we het op een presenteerblaadje aangeboden krijgen.” Natuurlijk is het een extra kans, zegt ze. ,,Dat zie ik ook wel, maar het is niet alsof we er niets voor hebben moeten laten. We hebben het loodzwaar gehad. Zeker als je erbij bedenkt dat wij net zo hard trainen en leven als internationals, maar anders dan Oranje niet per se het vooruitzicht op goud hebben.”

Parijs

Op 27 juli 2024 was de onrealistische Olympische droom er toch. Met nota bene Nederland als tegenstander in de eerste wedstrijd. Van Bolhuis: ,,Tja, daarvan wisten we wel dat het zwaar ging worden. Maar ja, met het thuispubliek erbij blijf je ook denken, elke wedstrijd is er één, en alles kan gebeuren. Zeker de laatste wedstrijden waren voor ons belangrijk.”

Het is de wedstrijd tegen Oranje die Clot het meest bijblijft. ,,Natuurlijk omdat het tegen Nederland was, maar ook omdat we aan iedereen die twijfelde over of wij terecht op de Spelen waren, konden laten zien dat we er hoorden. Ja, we verloren met 6-2, maar het was geen schande. We hielden ze lang op 0-0, speelden solide en gaven geen cadeautjes.” Van Bolhuis: ,,Yibbi Jansen scoorde een paar corners, maar daar moet je ook bij bedenken dat onze keeper voor het eerst tegenover de beste cornerspecialist van de wereld staat en dat nog nooit op die manier heeft kunnen oefenen.” Clot: ,,En wij hebben ook twee keer gescoord!”

Van Bolhuis: ,,Het echte realisatiemoment kwam na die wedstrijd. Toen dacht ik, wow, nu is het echt. Het was de leukste en meest indrukwekkende wedstrijd. Het stadion was voor mijn gevoel bijna helemaal blauw. De Franse supporters zongen van het begin tot het einde en als we maar over de middellijn kwamen begonnen ze te schreeuwen.” Grijnzend: ,,Terwijl je dan ook dacht, het is de middellijn maar.” Clot: ,,Ik kan er nog steeds kippenvel van krijgen als ik daaraan terug denk. Ook omdat er veel vrienden en familie uit Nederland, maar ook vrienden van mijn vader uit Frankrijk, de moeite namen om dat stuk af te reizen voor jou. Dat is heel bijzonder.”

Minder was dat ze het Olympisch dorp uiteindelijk zonder resultaat verlieten, aldus Clot. ,,Terwijl we daar wel heel dichtbij waren, zeker tegen Japan hadden we kunnen winnen. Dan krijgen we daarna complimenten en horen we hoeveel stappen we hebben gemaakt, maar ja, daar koop je op dat moment niets voor.” Van Bolhuis: ,,Daar heb ik het echt zwaar mee gehad. We hebben het niveau om minimaal één tegenstander te verslaan en waren er ook echt op gebrand om die wedstrijd tegen Japan te winnen, maar door net één onoplettend momentje werd het 1-0. Dan zie je toch weer hoe hoog het niveau is en dat we daar toch nog af en toe aan moeten wennen.”

Volgende toernooi

Dat gaat – in ieder geval voorlopig – zonder Van Bolhuis gebeuren. Ze speelt weer bij HBS in Bloemendaal en is gestopt als international. ,,Definitief is het niet, maar ik kan het nu niet met mijn studie en straks promotietraject combineren. Ik zat er na de Spelen een beetje doorheen en zag mezelf niet weer steeds op en neer reizen. Het is jammer van het EK, maar ik zou daar dan niet op mijn allerbest kunnen staan en dat wil ik niet.”

Clot start rustig weer op bij het Franse team. ,,Ik keek na de Spelen, en nog steeds, met dubbele gevoelens richting hockey. Daar heb ik even de ruimte voor gekregen, waar ik heel dankbaar voor ben. We zijn met Frankrijk in januari weer begonnen; eind deze maand sluit ik weer aan. Dat is in ieder geval de bedoeling, alleen heb ik nu mijn wijsvinger gebroken, dus het is nog even hopen dat ik dat haal.” Belangrijk, want vóór het EK staat er een misschien nog wel belangrijker toernooi op de planning: ,,De Nations Cup 2, in juni. Daar kunnen we veel punten voor de wereldranglijst winnen, maar ook verliezen. Dat is weer belangrijk voor de toekomst. Zo’n EK is mooi hoor, maar als we tegen Oranje weer verliezen maakt dat voor de stand niet zoveel uit.”

Foto’s: Frans team by FIHMedia/Worldsportpics