Carlien Dirkse van den Heuvel stond jarenlang aan de top. Haar erelijst is van respectabele lengte en vermeldt bovendien niet de minste prijzen. Een rijke loopbaan verdient een bijzonder afscheid, maar de speelster van SCHC beseft dat dat er niet in zit. ,,Al willen ze nog wel iets gaan doen.’’

Het is wrang. Carlien Dirkse van den Heuvel maakte zóveel mee. Speelde net iets meer dan tweehonderd interlands voor Oranje, en sleepte daarin álle belangrijke prijzen in de wacht. Maar erelijsten tellen niet als er een pandemie uitbreekt, en dan is er ook geen aandacht voor afscheidnemende tophockeysters. ,,Niet wat je van tevoren hoopt en zou willen natuurlijk. Ik had het liever anders gezien, maar dat is helaas niet zo’’, stelt ze.

Dat raakt de ene speelster meer dan de andere, maar Dirkse van den Heuvel maakt zich er niet bovenmatig druk over. ,,Ik ben best wel nuchter. Op dit moment kan ik me ook bedenken dat er belangrijker dingen in het leven zijn dan hockey. Dat heb ik sowieso altijd al gezegd, en nu met corona geldt dat zeker. Ik geloofde er ook al snel niet meer in dat de competitie nog zou doorgaan. Je zag alle maatregelen en dan besef je dat het niet verantwoord is nog door te spelen. Want waarom zou je dat doen? Om het seizoen af te maken? Dat kan ik aan een kant snappen, maar aan de andere kant draait het om de gezondheid van mensen. Daarin moet je verantwoordelijkheid nemen, en zo heb ik ook gedacht.’’

Met het besef dat de competitie niet meer zou worden hervat kwam echter ook het besef dat haar afscheid een vaarwel in sobere stijl zou worden. ,,Op een gegeven moment bedacht ik me dat inderdaad, dat het zomaar zou kunnen zijn dat ik mijn laatste wedstrijd al had gespeeld. Dat was best heel gek. Die laatste? Oranje-Rood uit. Wel gescoord trouwens, dat was dan nog wel lekker.’’

Bewust
Niettemin blijft het raar, gaat ze verder. ,,Het meest gekke is dat je helemaal niet bewust bezig bent geweest met dat afscheid. Natuurlijk, ik wist dat ik aan mijn laatste seizoen bezig was, maar dat betekent niet dat je elke training bedenkt dat het je laatste seizoen is en dat dit je laatste wedstrijden zijn. Dat gevoel zou ik vast wel krijgen in de maand mei, dacht iik. Dan zijn het echt de laatste trainingen, de laatste wedstrijden, ga je de play-offs in. Maar ik heb het nu dus helemaal niet gehad en da’s een beetje gek.’’

Dat komt misschien ook omdat het echte moment van afscheid nemen gevoelsmatig nog zo ver weg was. ,,Eigenlijk wel ja. We moesten nog een aantal wedstrijden in de competitie spelen, hadden tussendoor de Gold Cup nog, het Nederlands team speelde nog wat wedstrijden. We waren ook pas twee weken bezig na de winterstop, hadden drie wedstrijden gespeeld met een daarin een dubbel weekend.’’

Ze had zelfs haar gedachten nog niet eens laten gaan over dat afscheid, weet ook niet of haar club SCHC ‘“ waarvoor ze al sinds 2007 uitkwam ‘“ iets gepland had. ,,Maar ze willen nog steeds iets doen. Op dit moment is dat echt minder leuk. Iedereen anderhalve meter van elkaar, en dan nog is het maar de vraag hoeveel mensen erbij mogen zijn. Dan wordt het allemaal een beetje half. Ik denk dat ze nog even wachten tot er een beter moment is.’’

Besluit
Stichtse is weer in training, maar zonder Carlien Dirkse van den Heuvel. En dat vindt ze helemaal geen raar idee. ,,Nee, nee, nee. Dit is allemaal met de nieuwe selectie, met de nieuwe coach. Voor mij helemaal oke om daar niet bij te zijn. Heeft er ook mee te maken dat ik heel erg achter mijn besluit om te stoppen sta. Ik mis hockey ook echt niet nu. Superleuk om een balletje te slaan, maar de keuze om te stoppen voelt nog steeds goed.’’

Dat besluit nam ze zonder echte reden, licht Dirkse van den Heuvel toe. ,,Het was er gewoon een goed moment voor, het was genoeg geweest. Ik vind hockey nog steeds superleuk, maar ik ben 33, en nu voelt het gewoon als het juiste moment.’’

Met een erelijst waarop olympisch goud prijkt, naast twee gouden WK-medailles en twee gouden EK-medailles, heeft Carlien Dirkse van den Heuvel veel om op terug te kijken. Toch zijn het niet de momenten die ze als mooiste herinnering kiest, ook niet haar treffer in de finale van de Spelen in Londen. ,,Ik zit nu middenin een verhuizing van Amsterdam naar Utrecht, en kwam net mijn olympische medailles tegen. Dat is een bijzonder doosje met prijzen, maar toch kan ik niet echt een moment aan mijn carrière hangen. Het is meer de weg er naartoe geweest, samen met het team. Dat is iets unieks. Het is ook uniek dat ik dat heb mogen meemaken. Voor mij is dat ook het meest bijzondere, en niet een moment.’’