Het scenario dat Oliver Polkamp in zijn hoofd had, zag er prachtig uit. Aan het einde van zijn loopbaan nog een seizoen spelen voor Bloemendaal, liefst kampioen worden, en zo een prachtig einde aan zijn hockeyleven breien. Het zag er allemaal geweldig uit, tot het coronavirus kwam.
De stap van Oliver Polkamp (32) vorige zomer was opmerkelijk. Een berichtje aan Bloemendaal-trainer Michel van den Heuvel vormde de gedurfde inleiding tot wat de kroon op een loopbaan had moeten worden. Van Hurley ‘“ wat al zijn laatste kunstje had moeten worden ‘“ stapte Polkamp ineens over naar de landskampioen. ,,Ik wilde bij Bloemendaal nog een seizoen spelen. De titel is dan het enige logische doel, maar ik had het überhaupt al mooi gevonden play-offs te spelen. Ook als je het beste team bent, win je die niet zomaar. Ik had het al mooi gevonden in het zonnetje ergens eind mei mijn laatste wedstrijd te spelen, en het daarna gezellig te hebben met familie, vrienden en het team. Dat leek me fantastisch. De titel was een mooie bijkomstigheid geweest.’’
Polkamp zal het moeten doen met de gedachten aan dat afscheid, want in de praktijk kwam er niets van. Een afgebroken competitie, geen titel en zelfs geen play-offs. Het zonnetje, dat is er. De rest niet. ,,Het was mooi geweest op die manier mijn lange loopbaan af te sluiten, maar dat ging dus niet door. Jammer. Ik had het mezelf inderdaad heel anders voorgesteld.’’
Dan is de vraag uiteraard of het jammer is van zijn afscheid, of van het hele seizoen. Beide, stelt de 16-voudig international meteen. ,,Heel eerlijk: ik heb zó lang hoofdklasse gespeeld dat ik weet dat de eerste seizoenshelft niet zo veel aan is. In de tweede wordt het pas leuk. Dan ga je bouwen en beter worden om dan op een gegeven moment te pieken richting EHL en play-offs. Daar is alles op ingesteld. Voor mij is de eerste seizoenshelft echt iets dat je moet afwerken. Met Bloemendaal hebben we dat uitstekend gedaan. Ongeslagen bovenaan, we draaiden supergoed, een geweldige sfeer en klaar om daar in de tweede seizoenshelft een goed vervolg aan te geven. Dat is helaas niet gelukt.’’
Accepteren
Hij is er, zegt Polkamp, niet de persoon naar om daar erg van te balen. ,,Ik accepteer de situatie volledig. Het is een beslissing die ik zelf niet heb hoeven nemen. Dan is het een gegeven dat je moet accepteren. Wat wel jammer is, is dat je in je hoofd niet echt afsluit, terwijl je dat wel wilt. Zo’n moment van het einde, van echt je laatste wedstrijd waar je je op voorbereidt, ouders en vrienden uitnodigen en het dan supergezellig hebben met elkaar. Dan sluit je het echt af. Nu is er zo’n halfopen einde, waarbij je op het moment dat zo’n beslissing wordt genomen denkt van ‘dit was het dan na al die jaren hockey’. Een onvoltooid gevoel.’’
Het halve jaar bij Bloemendaal moet hij nu maar beschouwen als zijn afscheidstournee. En dat stemt Polkamp allerminst treurig. ,,Dat halve seizoen was prachtig, echt prachtig. Een fantastisch team, een fantastische club. Ik heb veel clubs gezien, maar dit is echt een bijzonder mooie club en een bijzonder team. Alles was piekfijn geregeld, van de looptrainer tot de mensen die doordeweeks voor ons kookten. Bloemendaal is gezellig, warm en leuk. En het team, dat was echt geweldig. Allemaal jonge gasten, we spraken Nederlands met elkaar, wat ook niet altijd een gegeven is in de hoofdklasse. En stiekem waren we hartstikke goed. Als je dan met je bijna 33 jaar daar nog een beetje in kunt meehuppelen, is dat een hartstikke mooi einde.’’
Afsluiting
Of er nog iets gebeurt rond de ploeg van het seizoen 2019-2020 weet Polkamp niet precies. ,,De club is alweer aan het trainen met de selectie voor volgend seizoen. Er zijn we nieuwe jongens gekomen, een nieuwe trainer. Ze zijn lekker bezig. Er komt nog wel een teamafsluiting, met een barbecue of zo. Maar voorlopig even niet. Heeft ook niet veel zin omdat er nog niet zoveel mag.’’
Ook voor Polkamp geldt dat er een leven komt na tophockey. Dat zal, zegt hij, vooral bestaan uit heel hard werken bij Adyen. ,,Dat doe ik al een tijdje fulltime en ik merk dat het steeds moeilijker te combineren werd. Van de extra tijd die ik in hockey stopte, kan ik nu een deel in mijn werk steken en dan hoop ik daar heel veel stappen te maken.’’
Als hij terugkijkt, zijn er genoeg mooie dingen die hij heeft meegemaakt. Mooie clubs, mooie prestaties. ,,Dat laatste halfjaar vond ik wel erg mooi. Het is me als oudste in het team toch gelukt te eindigen als basisspeler bij Bloemendaal, en dat terwijl ik eigenlijk al was gestopt. Dat betekent persoonlijk heel veel voor me. En dan heb ik nog twee makkelijke momenten. Landskampioen worden met Rotterdam was heel bijzonder. Het gevoel dat je daarna hebt met z’n allen, is echt speciaal. En natuurlijk mijn debuut in Oranje. Ik was als een kind zo blij. Apetrots. Jammer dat het niet helemaal is geworden wat het had kunnen zijn, maar dat zal nooit iemand me meer afpakken.’’
