Ze is nog jong, maar heeft al flink wat ervaring in de zorg. Die wilde Michelle Sennef aanwenden om zich in te zetten tijdens de coronacrisis. ,,Mijn steentje bijdragen’’, stelt de speelster van HC IJsseloever. Ruim vijf weken lang zorgde ze voor de patiënten op de corona-afdeling van het St. Antoniusziekenhuis in Nieuwegein.

Zoals bij veel van haar collega’s is het gebruikelijke werkgebied van Michelle Sennef (22) totaal anders dan wat ze in de zware weken in maart en april heeft gedaan. ,,Normaal werk ik op de verpleegafdeling van urologie en gynaecologie. Doe ik al zes jaar, waarvan de eerste vier jaar in de roomservice. Nu ben ik twee jaar fulltime werkzaam op urologie, de afdeling war ik daarvoor al stage heb gelopen. Gynaecologie gaat deze zomer bij ons weg, dus blijft alleen die afdeling over.’’

Michelle Sennef twijfelde nooit over haar beroepskeuze. ,,Ik wilde altijd al de zorg in.’’ Ze voegde de daad bij het woord. De hockeyster uit IJsselstein is sinds twee jaar in het bezit van haar MBO-diploma. ,,En nu ben ik dit jaar intern bij het St. Antonius begonnen met mijn opleiding HBO Verpleegkunde. We waren daarmee eigenlijk net begonnen, maar de opleiding werd stilgelegd vanwege corona. Het ziekenhuis had de inzet van mensen nodig. Maar inmiddels heb ik dat gelukkig weer kunnen oppakken.’’

Andere rol
De afgelopen weken, in het heetst van de strijd tegen corona, vervulde ze even een heel andere rol. ,,In ons ziekenhuis werden verpleegafdelingen opgezet voor coronapatiënten en daarvoor werd personeel gezocht. Je mocht zelf aangeven of je dat wel of niet wilde, maar ik heb me vrijwillig gemeld. Mijn afweging? Ik wilde voor iedereen heel graag een steentje bijdragen in deze periode. Verder ben ik nog jong en wil ik me graag ontwikkelen. Dit was nieuwe kennis, een nieuwe ervaring binnen ook een nieuw stukje zorg. En urologie is toch weer heel wat anders dan longproblemen. Ik zag het als een mogelijkheid iets te leren, en uiteindelijk heb ik vijf weken op die afdeling gewerkt.’’

Zeker in het begin, stelt Sennef, was het best even spannend. ,,Je weet echt niet wat je te wachten staat. Maar als ik nu terugkijk, heb ik inderdaad veel geleerd, en uiteindelijk geeft het me ook een erg voldaan gevoel dat ik patiënten heb kunnen helpen in deze moeilijke periode.’’

Maar moeilijk was het soms ook voor het zorgpersoneel zelf, dat werd geconfronteerd met ingrijpende ervaringen. Het was zeker niet elke dag feest. ,,Absoluut niet. Maar ik heb niet echt last van de dingen die ik heb gezien. De begeleiding op dat punt was echt uitstekend, en ik heb het geluk dat ik in mijn omgeving ook mensen heb waarmee ik kan praten. Mijn moeder werkt in de zorg, net als goede vriendinnen. Zij zijn voor mij heel goede klankborden geweest, dat was mij heel dierbaar. Want je moet soms ook relativeren. Verder heb ik aan die weken eigenlijk alleen maar dankbare ervaringen overgehouden.’’

Keuzes
Haar ouders heeft ze in die periode gewoon kunnen zien. Veel keuze had ze ook niet, zegt Michelle Sennef met een lach. ,,Ik woon gewoon nog thuis in IJsselstein. Anders was het misschien lastiger geworden. In het begin heb ik mijn keuzes trouwens wel goed overwogen, zeker omdat er in die fase nog zoveel onduidelijk was.’’

Inmiddels is ze weer terug op haar oude afdeling, al springt ze af toe voor wat kleine taken nog bij op de intensive care. ,,Maar die corona-afdeling wordt nu wel echt steeds kleiner. Het is wel leuk weer terug te zijn in het gewone werk, maar die paar weken ergens anders zetten je wel aan het denken. Ik wil sowieso eerst mijn studie afmaken op de afdeling waar ik nu zit, maar daarnaast zijn er zóveel mogelijkheden. Als ik de kans krijg, wil ik nog wel een beetje rondsnuffelen.’’

Daarnaast keerde ze ook terug op het hockeyveld. Sennef speelt in Dames 1 van IJsseloever, de club waar ze al een hockeyleven lang rondloopt. ,,We zijn twee keer achter elkaar gepromoveerd, spelen nu eerste klasse. Handhaven was al mooi, maar ja, van hockey kwam het ook niet meer. Nu trainen we gelukkig weer. Het was goed te zien dat iedereen gezond was, en dat niemand gekke dingen in de familie had meegemaakt.’’