Uitdagingen. Ze zijn er om aan te gaan, niet om weg voor te lopen. Als er in de hoofdklasse iemand is die dat kan onderstrepen, is dat wel Pinoke-speelster Sian Keil. Want wie zou het aandurven om de hoofdprijzenfabriek Den Bosch aan de rand van snelweg A2 te verruilen voor een strategiefabriek aan de Amsterdamse Zuidas en gelijktijdig sportief te beginnen bij een club die wil opboksen tegen de gevestigde orde in de Hoofdklasse?
Spijt van de zes jaren in het Black and Yellow heeft de 25-jarige Sian Keil niet, benadrukt ze keer op keer. De periode was goed voor vijf landstitels en vier Europa Cups. ,,Een betere club kun je in Nederland nu eenmaal niet vinden.’’ Was ze de Brabantse club trouw gebleven, dan had haar prijzenkast aan het einde van een lange en succesvolle loopbaan nog verder uitgepuild. ,,Mijn credo is altijd geweest: ik speel bij Den Bosch of ik speel nergens.’’
De vraag is alleen: was ze er een gelukkigere mens door geworden? Natuurlijk was het geweldig om achter Lidewij Welten en Frederique Matla te spelen. In de slagschaduw van beide internationals verbleekte Keil echter langzaam maar zeker en verloor ze gaandeweg het plezier in het spel.
Keil is nu eenmaal het type dat tekort wordt gedaan wanneer ze als ambitieus wordt bestempeld. ,,En dat is mijn grote valkuil geweest. Ik houd heel erg van veel en hard werken. Wat dat betreft had ik nergens beter op mijn plek gezeten dan bij Den Bosch. Ik was alleen zó streng voor mezelf, dat ik helemaal vergat te genieten. Het kon en het móest altijd beter, in plaats van content te zijn met mijn spel. Ik stond daardoor altijd onder druk. Wil je hogerop komen en geselecteerd worden voor het Nederlands elftal, dan moet je opvallen in een elftal waar de beste hockeysters ter wereld spelen. Dat lukte niet, mede door het belachelijk hoge niveau waarop gespeeld werd. En omdat ik te allen tijde streef naar perfectie was ik nooit tevreden, zowel binnen als buiten de lijnen. Ik was gewoon te gefocust. Dat resulteerde er zelfs in dat ik overtraind raakte. Ik was zowel fysiek als mentaal helemaal op.’’
Stapje terug
In 2019 hengelde Pinoke al naar haar diensten, maar wees ze het aanbod af. Een jaar later durfde ze de overstap wel aan. ,,Het klinkt als een enorm cliche, ik weet het. Maar soms moet je in het leven een klein stapje terug doen om vervolgens een grote stap voorwaarts te maken.’’ Niet alleen zag ze het als een grote uitdaging om als bepalende speelster te bouwen aan een nieuw team. ,,Bij Pinoke is ook ruimte voor een leven naast de topsport. In het hockey worden nu eenmaal geen salarissen betaald zoals in het voetbal.’’
Kort na de overstap naar het Amsterdamse Bos werd Keil, die recent haar studie rechten met succes afrondde, door ABN AMRO benaderd om aan de slag te gaan bij de afdeling Brand, Sponsoring & Foundation. Het nieuwe werk op de strategiefabriek van de bank sloot welhaast naadloos aan bij haar nieuwe leven in de hoofdklasse. Namens haar nieuwe werkgever is ze inmiddels een paar maanden medeverantwoordelijk voor het bewerkstelligen van een andere mindset en van gelijke kansen tussen mannen en vrouwen in de hockeysport, een project dat de naam De Inhaalslag heeft gekregen.
,,We gaan uit van drie pijlers. Duurzaamheid, maatschappelijke betrokkenheid en diversiteit en inclusie. Onze belangrijkste doelstelling is het verkleinen van de verschillen tussen mannen en vrouwen in alle denkbare aspecten van de sport, zowel op sportief als bestuurlijk niveau.’’
Bewustwording
Door middel van campagnes wil de bank maatschappelijke bewustwording creëren over de ongelijkheid tussen de mannen en vrouwen in de wereld van de (top)sport. ,,Ik ga je een vraag stellen. Hoe denk je dat wereldwijd het sponsorgeld dat in alle sporten minus voetbal omgaat is verdeeld tussen mannen en vrouwen? 95 procent om 5 procent zeg je? Bijna goed. Het is 93 procent om 7 procent. Beter kun je de ongelijkheid niet weergeven, denk ik.’’
ABN AMRO, al jarenlang geldschieter van het leeuwendeel van de clubs in de hoofdklasse, is daarom uit oogpunt van maatschappelijk bewustwording ook teruggekeerd in het voetbal. De naam prijkt prominent op het shirt van de vrouwenploeg van Ajax.
In haar nieuwe hoedanigheid heeft Keil (Deense vader, Nederlandse moeder) de schone taak gekregen om in de wereld van het hockey een gelijk(er) speelveld te creëren. Ook in haar eigen sport zijn de cijfers veelzeggend. ,,We hebben onderzoek gedaan in de hoofdklasse. Bij de heren zijn er 52 spelers die een modaal inkomen verdienen, bij de vrouwen welgeteld zes. Daar hoor ik zelf overigens niet bij. Het laat zien hoe scheef de verhoudingen ook in het hockey zijn. En dat terwijl de dames van Oranje de laatste jaren beter presteren dan de heren.’’
Campagnes
,,Wij kunnen aan die situatie op zich niets veranderen, want wij gaan natuurlijk niet over de salarissen die de hoofdklasseclubs betalen. Maar we kunnen er door middel van het voeren van campagnes wel voor zorgen dat vrouwen en vrouwenteams meer sponsorgeld vanuit ABN AMRO krijgen en daarmee betere faciliteiten krijgen op het gebied van zaken als voedingsleer en loopscholing om zo beter te kunnen presteren. Het moet een soort beweging worden waardoor meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen ontstaat.’’
Haar ambitie om het naast haar werk voor De Inhaalslag als voormalig jeugdinternational ooit tot het grote Oranje te schoppen heeft ze nog altijd niet begraven. Ze vindt het eng om die aspiraties ook daadwerkelijk hardop uit te spreken. Liever droomt ze er stilletjes van ooit op de Olympische Spelen te staan.
Of het zover komt? Een heilig moeten is het gelukkig niet langer. Ze doet er alles aan, maar haar geluk hangt er niet meer van af. Het komt zoals het komt, zegt Keil. ,,Het is mijn hele leven al mijn streven om de beste versie van mezelf te worden. Daar begin ik steeds beter in te slagen. Je moet een gelukkig mens zijn. En dat ben ik nu. De rest komt daarna vanzelf wel. Wat dat ook moge zijn.’’
