Jochem Bakker kreeg dit jaar de kans om een seizoen lang in de zaal te spelen met de Duitse topclub Harvestehuder. Wekenlang reisde Bakker elke week van Rotterdam naar Hamburg en plaatste hij zich met de club voor de Final Four. Vlak voor het hoogtepunt van het seizoen kreeg Bakker echter een zeer onaangename verrassing te horen van zijn coach. 

Dat Bakker ooit naar Duitsland zou gaan voor een seizoen in de zaal zat er al enkele jaren aan te komen: “Een paar jaar geleden heeft Harvestuhuder mij voor het eerst gevraagd of ik interesse had om daar te spelen, maar ik was destijds druk met het Nederlands zaalteam en mijn werk. Toen viel het Nederlands zaalteam weg en kon het wel.  Dit vind ik een mooie kans om een keer mee te maken hoe dat is, dacht ik toen.”

Dit betekende dat er de nodige logistieke afspraken gemaakt moesten worden. Bakker kwam met de club overeen dat hij van maandag tot en met woensdag in Nederland zou zijn voor zijn werk, om op donderdag met de trein naar Hamburg te gaan. Donderdagavond werd er dan direct getraind en van vrijdag tot en met zondag stonden er twee wedstrijden op het programma.

Foto: Lars Kopp

Professioneler en hoger niveau

Al snel besefte Bakker zich dat het ‘Hallenhockey’ niet te vergelijken is met het Nederlandse zaalhockey: “Het wordt veel professioneler beleefd. De wedstrijden worden opgenomen en er zijn uitgebreide videobesprekingen. Alles wat je normaal gesproken op het veld ook doet, maar wat in Nederland qua zaalhockey niet gebeurt. De duur van de wedstrijd is ook anders. Er wordt daar netto 20 minuten langer gespeeld en met alle respect; het niveau is gewoon veel hoger. De clubs uit Hamburg en Hannover zouden allemaal meedoen om de play-offs in Nederland.”

Ondanks het hoge niveau en het vele reizen kon Bakker zich snel aanpassen: “Dat ik maar één keer meegetraind heb, heeft me niet belemmerd in het niveau dat ik in de wedstrijden gehaald heb. Wat dat betreft is het qua hockey en hele goede ervaring geweest. Ik heb vanaf het begin veel gespeeld en de coach zei ook niet dat ik net kwam kijken en daardoor niet zou spelen. Ik heb gewoon veel gespeeld.”

Dat Bakker direct een belangrijk onderdeel van het team was, zegt veel. Harvestehuder was de titelverdediger in de zaal en ook dit jaar werden de kampioensambities hardop uitgesproken. Voor Bakker was dit een belangrijke reden om zich aan te sluiten bij de Hamburgse topclub en de ploeg plaatste zich dan ook voor de befaamde Final Four in Frankfurt.

foto: Lars Kopp

Een koude douche

Vlak voor het belangrijkste weekend van het seizoen was er echter een onaangename verrassing voor Bakker. De coach deelde hem mee dat hij in de halve finale geen beroep op hem zou doen: “Dat was voor mij ook een verrassing. Daarvoor had ik alle tien de wedstrijden plus de kwartfinale gewoon gespeeld. Ik ging ervanuit dat ik in de Final Four ook mee zou doen.”

“De ochtend voor de laatste training op donderdag ben ik naar Hamburg gereden en die vrijdag zouden we naar Frankfurt gaan voor de Final Four. Op die training werd mij verteld dat de coach een selectie heeft moeten maken. We hadden elk weekend te veel man, dus telkens deden enkele spelers niet mee. Ik had alles gespeeld, dus ik ging ervanuit dat ik nu ook zou spelen.”

“Toen zei de coach dat hij de keuze had gemaakt om mij niet mee te laten doen. Dat vond ik apart, maar ik had ermee te dealen. Hij zei dat het niet aan kwaliteit lag, maar dat hij nu koos voor jongens die alles getraind hadden gedurende het seizoen. Dat ik maar één keer per week trainde, was de reden dat ik niet meedeed in de halve finale.”

Dit kwam voor Bakker als een hard gelag, zeker gezien de overeenkomst die gesloten was aan het begin van het zaalseizoen: “In principe waren er afspraken met de club en de coach dat ik maar één keer per week kon trainen, zodat ik alles kon combineren. Zij wilden mij graag hebben, dus zij vonden het prima. Toen ik donderdag ineens hoorde dat ik niet mee zou doen, was ik op zijn zachtst gezegd not amused, maar ik had het te accepteren.”

Hopen op een meevaller

Dat Bakker geen onderdeel uitmaakte van de selectie betekende niet dat de Rotterdammer bij de pakken neer ging zitten: “Ik ben wel meegegaan naar Frankfurt, want ik vond niet dat ik het kon maken om weg te gaan. Uiteindelijk is het de keuze van de coach wat het beste is voor het team en daar heb je dan mee te dealen. Donderdag had hij ook een opening gelaten dat hij wellicht met één keeper naar Frankfurt wilde en dat ik als extra speler erbij zou komen. Wie weet gebeurt er iets met iemand en speel je alsnog. Daarnaast is de selectie van de halve finale op zaterdag niet per se de selectie van zondag als je de finale haalt.”

“Ik baalde dat ik niet kon spelen, maar ik vind het niet kunnen om dan de auto in te stappen en uit emotie weg te gaan. Ik heb de hele tijd hoop gehouden dat ze voor een extra speler zouden kiezen in plaats van een keeper. Dat was helaas niet het geval en toen zat ik ineens op de tribune op zaterdag”, aldus Bakker.

Uiteindelijk moest Bakker vanaf die tribune zien hoe het misging bij zijn ploeg: “We hebben de halve finale verloren op shoot-outs. In de reguliere speeltijd was het 8-8 en toen hebben we het daarop verloren. Ik zat toen wel met een gevoel op de tribune dat ik iets had kunnen toevoegen aan het spel, maar ik wil ook niet zeggen dat ik de verlosser van het team had kunnen zijn.”

Coaching en de toekomst

Bakker neemt zijn coach weinig kwalijk, ondanks het teleurstellende einde van zijn seizoen in Duitsland. Coach Tomek staat bovendien bekend als een explosief man, maar daar heeft Bakker geen problemen mee gehad: “Ik weet niet of het een cultuurverschil is of dat hij anders is. De manier van coachen was veel directer en daar heb ik over het algemeen geen problemen mee. Goed is goed en fout is fout. Als je een fout maakt, weet je dat zelf ook wel en is het prima dat je dat hoort. Ik had er geen moeite mee dat hij af en toe kon uitvallen. Ik heb wel meegemaakt dat hij uit zijn slof schoot tegen iemand, maar dat hoort erbij en dat is een stukje emotie van hem. Ik wil daar ook niet te zwaar aan tillen.”

Of Bakker volgend jaar voor een tweede kans in Hamburg gaat, is nog niet duidelijk: “Ik wil niet zeggen dat ik er klaar mee ben. Het ligt er volledig aan hoe de vlag er op dat moment bijhangt. Dat is iets waar ik nog niet over nagedacht heb. We gaan volgend jaar kijken of ik daar zin in heb en wat er mogelijk is qua werk.”

“Ik heb er zeker van genoten. Het was een ervaring die ik mee wilde maken en ik ben blij dat dat gebeurd is. Het is next level zaalhockey ten opzichte van Nederland. Wie weet doe ik het nog een keer, maar dat is nu lastig te zeggen. Je weet niet wat de hockeybond gaat doen. Wie weet willen ze ineens wel weer door met het zaalhockey”, zo besluit Bakker.