Bijna drie jaar na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne is de situatie nog altijd schrijnend. Keepster Katia Pokidko (25) is er dagelijks mee bezig: ,,Het eerste dat ik elke ochtend doe, is op het nieuws kijken wat er ‘s nachts is gebeurd, want dat zijn de gevaarlijkste momenten.’’ Nadenken over de toekomst is moeilijk, behalve als het over hockey gaat. ,,De Olympische Spelen, wie weet.’’

Na Evergreen in Maassluis, Alliance en Cartouche staat Pokidko sinds vorig jaar bij overgangsklasser Almeerse HC onder de lat. ,,We hadden een behoorlijk goed jaar bij Alliance, werden tweede en gingen op voor promotie. Helaas verloren we die wedstrijden. Daarna vertrokken veel meiden en viel het team uit elkaar, dus ging ik ook op zoek naar een nieuwe plek.’’ Die vond ze, eerst bij Cartouche in Leidschendam en daarna in Almere. ,,Eén van mijn teamgenootjes van Alliance zat daar al en bracht me in contact met de coach. Dit jaar gaan we, als je naar de stand kijkt, nog niet zo lekker, maar het gaat goed komen. Het is een jong team met veel potentieel. Ik heb mensen met wie ik kan praten, vrienden in het team. Dat maakt het een plek waar ik me goed voel.’’

Veel zorgen

En dat is op zijn zachtst gezegd fijn, want buiten het veld maakt Pokidko zich elke dag zorgen. ,,Het is moeilijk. Het Oekraïense leger is de grens over gegaan in de Russische Koersk-regio. Dat is heel dichtbij Soemy, de stad waar ik vandaan kom. Ik heb teamgenoten van het nationale elftal en vrienden en familie die daar nog altijd zijn.’’ Het eerste wat ze ‘s ochtends doet, is kijken of er nieuws is. ,,De nacht is het gevaarlijkst, als ik met mijn vrienden en familie praat hoor ik vaak dat er ‘s nachts een aanval is geweest. Laatst was er vlakbij hen een drone-aanval waarbij een gezin is omgekomen met een kind van veertien. Dat is verschrikkelijk.’’

Nieuwe realiteit

Waar ze in het begin van de oorlog nog dacht dat het niet te lang zou duren, is die hoop inmiddels vervlogen. ,,Het is een nieuwe realiteit. Voor mij, voor mijn familie en voor iedereen in Oekraïne. Het klinkt een beetje raar, maar je raakt eraan gewend. Mensen passen hun leven aan.’’ Dat geldt ook voor Oekraïense hockeyers, zegt Pokidko. ,,Het is shocking, maar ze trainen gewoon. Soms krijg ik video’s van ze, dat er een drone over het veld vliegt, tijdens of na de training. Ze proberen natuurlijk zo veilig mogelijk te blijven, maar het gaat wel door.’’

Pokidko weet zelf ook hoe het is. Afgelopen zomer nog ging ze terug naar haar land voor het nationale team. ,,Het was toen wel wat rustiger dan nu, er waren minder explosies en niet zoveel harde geluiden de hele tijd. Maar zelfs dan, als het luchtalarm gaat, ga je door. Je kunt wel stoppen, maar ik zeg wel eens, het is alsof je in Nederland elke keer zou stoppen als het regent. Dat schiet niet op, dan zou er geen hockey meer zijn.’’

Fantastisch hockeyjaar

Als het over hockey gaat, heeft Pokidko met de Oekraïense teams een fantastisch jaar achter de rug. Op het WK Hockey 5s in Oman haalde ze in januari de kwartfinale, waarin de latere kampioen Nederland – met onder meer Amsterdam-speelster Noor de Baat en Kampongdames Sosha Benninga en Bente van der Veldt – een maatje te groot was. ,,Best speciaal om tegen Nederland te spelen. Het werd 4-2, dus we kwamen toch best dichtbij. Het is een ander niveau, zij spelen allemaal in de hoofdklasse.’’

Ook in de zomer waren de Oekraïense dames op het kleinere hockeyveld te vinden. Bij het EK – waaraan Nederland overigens niet meedeed, vanwege de volle speelkalender – reikten ze tot aan de finale en pakten zilver. Pokidko werd uitgeroepen tot keepster van het toernooi. ,,Ik vind het echt een mooi onderdeel van de sport. Het is spannend, zeker als keeper. Je moet de hele tijd scherp zijn, klaar staan voor elke bal, want er kan vanaf de middellijn al gescoord worden. Met 11-tegen-11 komt het voor dat ik maar drie keer de bal in de buurt krijg. Met hockey 5s gebeurt dat niet.’’

Niet lang daarna stond ze wel weer met tien anderen op het veld, voor het EK-kwalificatietoernooi in Frankrijk. Alleen de winnaar kreeg een ticket, Oekraïne werd vierde. ,,Hockey is nog klein in Oekraïne. Iedereen kent iedereen. Dit team zijn meiden waarmee ik ook bij Onder 21 al samenspeelde. Daar is sindsdien niet veel aan veranderd, dus met elkaar spelen is makkelijk. Maar de teams waar je tégen speelt, dat is veranderd. We komen nu grote landen tegen.’’

Aandacht vragen

De oorlog is nooit ver weg. ,,Hockey is een kleine sport, maar we proberen op onze sociaal media te laten zien wat er gebeurt in ons land en hoe wij ermee omgaan. Dat is belangrijk.’’ Daarin staan de hockeydames niet alleen, veel Oekraïense sporters gebruiken hun platform om aandacht te vragen. ,,Mensen kunnen zeggen dat sport buiten de politiek moet blijven, maar vaak wordt het politiek gemaakt. Bekende sporters, zoals de voetballers, toptennissers zoals Elina Svitolina, en wij, hebben de rol om het verhaal aan de wereld te vertellen en te laten weten dat de oorlog niet voorbij is.’’

Toekomst

Het is dan ook moeilijk voor Pokidko om naar haar toekomst te kijken. ,,Ja, dat is een goede vraag. Met de nieuwe realiteit komt ook dat we een beetje van dag tot dag leven en wel zien wat er gebeurt. Het is lastig om plannen te maken, om daarover na te denken.’’ Als het over haar familie en vrienden in Oekraïne gaat, is ze duidelijk: ,,Ik hoop dat de winter niet zo moeilijk wordt als vorig jaar. Rusland valt vaak energiecentrales aan, waardoor de stroom uitvalt. Straks wordt het koud, er gaat sneeuw vallen, het is al moeilijk genoeg als de energiesystemen wel werken.’’

Ze hoopt op steun van de EU. ,,Met de hulp van andere landen kan Oekraïne zich blijven verdedigen. Ik hoop dat er minder drones en raketten overvliegen, zodat iedereen in Soemy eindelijk eens een nacht goed kan slapen en niet elke twintig minuten wakker wordt omdat er weer een knal of explosie is. Als het allemaal weer wat stabieler wordt, kan ons land vooruit in plaats van dat het alleen maar bezig is met zich verdedigen.’’

Ultieme droom

En dan nog de wensen voor het hockey. Dat is makkelijker, lacht Pokidko. ,,Mijn grootste, ultieme droom is om mijn land te vertegenwoordigen op de grote toernooien. Het WK, en dan niet de 5s, maar met het hele team.’’ En de Olympische Spelen? ,,Ja, dat is een enorme droom voor Oekraïne. Het is nog ver weg voor ons, maar wie weet. We hebben nu weer vier jaar de tijd.’’ Ook buiten het nationale team heeft ze ambities. ,,Natuurlijk zou ik graag in de Hoofdklasse spelen. Maar voor nu voel ik me goed in Almere en ben ik volledig gefocust op dit seizoen met mijn team. Wist je trouwens dat we bij Almeerse nu ook een hockey 5s-veld hebben? Het zou leuk zijn als ik mijn team daar ook wat vaker op krijg!’’