Afgelopen oktober hockeyden in Zuid-Afrika zestien Nederlandse vrouwen in de 35+ categorie op het Masters wereldkampioenschap. Om met de woorden van trainer-coach Vincent Opgelder te spreken: in de finale tegen het gastland werd het goud niet verloren, maar zilver gewonnen. Samen met Willemijn van Faassen blikken we terug op een voor haar persoonlijk bijzonder toernooi.
Willemijn is de enige van de groep vijfendertigplussers die in het eerste team van haar club (KHC Strawberries) speelt. Teamgenoten van het Nederlandse team spelen voornamelijk in dames 30-1 of dames 2 van hun clubs. Ervaring zat op hun leeftijd. Er zijn speelsters die in de Hoofdklasse hebben gespeeld of zelfs in Jong Oranje. ,,Een groot verschil met de tegenstander in de finale, Zuid-Afrika’’, zegt Willemijn. ,,Zij beschikten in totaal over dertienhonderd caps in het nationale team. Daardoor waren zij wel iets beter dan wij, al hebben wij ook niet alles uit ons spel gehaald. Helaas verloren we de finale met 4-1.’’
Grootste droom
Voor Willemijn zelf was spelen op het WK bijzonder. Vanwege mentale uitdagingen heeft zij het niet altijd makkelijk, maar eenmaal op het hockeyveld wordt dit alles snel vergeten. ,,Meespelen aan het toernooi was mijn grootste droom en een enorme stap in mijn zelfontwikkeling, niet alleen op hockeyvlak. Voor mij was het vooral een overwinning dat ik er op het moment zelf in Zuid-Afrika echt van kon genieten. Een paar jaar geleden kon ik dit niet, maar nu weet ik dat ik in staat ben om naar zo’n toernooi toe te leven. Het was geweldig om mee te maken. Van hoe we toeleefden naar iedere wedstrijd bijvoorbeeld en van de prachtige groep vrouwen samen. Met als hoogtepunt de winst op regerend wereldkampioen Engeland in de halve finale. Er kwam toen zoveel bij ons los. Blijheid, trots, uitzinnigheid! En dat we daarna de finale mochten spelen tegen het thuisland was natuurlijk de kers op de taart.’’
Bloedfanatiek
Het behalen van die finale was het resultaat van een lang proces. In maart en april van dit jaar vonden open trainingen plaats in Abcoude en Doorn, onder leiding van de technische staf bestaande uit trainers Vincent Opgelder en Floris Stigter en fysiotherapeut Nikki Snoek. Na de selectietrainingen in juni werden er met de gekozen zestien speelsters vanaf juli oefenwedstrijden gespeeld. Willemijn genoot van het traject richting het toernooi in Zuid-Afrika en voelde zich een echte international. ,,Ik heb maximaal overgangsklasse gespeeld en haalde niet het ‘echte oranje’. Hier presteer je toch op niveau en leef je naar een toernooi toe. Ik ben zelf nog steeds bloedfanatiek en het is zo leuk om met een groep vrouwen van onze leeftijd met passie naar een doel toe werken. De sfeer in het team was heel fijn en veilig, iedereen kon echt zichzelf zijn. Het voelde ook direct heel vertrouwd, niet alsof je elkaar pas net kent.’’
Sterk groepsgevoel
Twee weken lang met negentien mensen op elkaars lip zitten in een lodge in Zuid-Afrika zorgde volgens Willemijn ervoor dat de speelsters en staf zeer sterk naar elkaar toe groeiden. ,,We hebben veel diepgaande gesprekken gehad. Iedereen mocht zichzelf zijn in deze groep. Dat was echt mooi om mee te maken. Allemaal hadden we eigen input, een eigen soort grappen en andere eigen dingen, maar we hadden ontzettend veel respect voor elkaar. Dat maakte ons tot een team, met de staf samen. Ook met de tegenstanders was het contact erg goed. Er was veel rivaliteit tussen de landen, maar na afloop stond iedereen met elkaar te dansen.’’ Typerend voor het sterke groepsgevoel was de opkomst iedere wedstrijd. De Nederlandse vrouwen kwamen steevast dansend en zingend met het nummer ‘Terug In De Tijd’ van Yves Berendse het veld op en stonden daardoor al bij voorbaat met 1-0 voor.
Zelf gefinancierd
Deelname aan het toernooi was overigens niet gratis en er wordt door de KNHB niets gefinancierd. Daarom droegen de speelsters zelf de kosten en hebben ze zelf het vervoer en verblijf geregeld. Er zijn verschillende commissies opgezet om zoveel mogelijk sponsors te werven. Het volgende toernooi van het 35+ team is in juni 2025. Dat is het Europees kampioenschap in Valencia. Wat Willemijn betreft is ze daar weer bij en gaan ze opnieuw proberen om goud te winnen.
