Ongetwijfeld moet Bastiaan Bunnik af en toe eens in zijn ogen wrijven als hij kijkt naar de stand in de promotieklasse. ’Zijn’ Ede staat gewoon tussen de toppers op het één na hoogste niveau van Nederland. Het is de voorlopige piek in een bewogen reis die Bunnik maakte bij de club uit het dorp aan de flanken van de Veluwe. Waar het eindigt? Bunnik heeft geen idee. Lachend: ,,Maar het is niet realistisch te zeggen dat we over een paar jaar in de EHL staan.’’

De kwinkslag past bij de manier waarop Bastiaan Bunnik (42) praat over zijn jaren bij hockeyclub Ede. De humor zit ingebakken bij de man die inmiddels voor het zesde seizoen de scepter zwaait bij de club en die je zonder twijfel de architect van het verrassende succes van Ede mag noemen. Bunnik wimpelt dat meteen weg en wijst op het driemanschap dat aan de basis heeft gestaan. ,,Ere wie ere toekomt’’, vindt hij. ,,Stefan Boere is al die jaren mijn assistent geweest en natuurlijk heeft ook mijn vader Bert ons bijgestaan.’’

Voor Bastiaan Bunnik is Bert Bunnik gewoon zijn vader. In de hockeywereld is hij echter een man met een enorme reputatie en dito bagage. Bert Bunnik bekleedde tal van functies, leidde Bloemendaal naar twee landstitels, was op de Spelen coach bij Spanje en Pakistan en heeft een hele rij clubs achter zijn naam staan. De lokroep van het werken met zijn zoon kon hij echter niet weerstaan, al deden ze dat eerder ook al even bij Zwolle. Bastiaan als technisch directeur, Bert als coach van het eerste herenteam.

Bastiaan samen langs de lijn met toenmalig assistent Stefan Boere – Casper Korver Fotografie & Design

Bijzonder

,,Maar wat we nu hebben gedaan, is wel bijzonder’’, stelt Bastiaan Bunnik. ,,Ons hele leven hebben we het al met elkaar over hockey. Mijn vader coachte ons vroeger in de jeugd, en naarmate ik ouder werd, ging ik vaak mee naar Pinoké, naar Bloemendaal. We hebben heel veel uren samen in de auto gezeten, praten over hockey. Maar nooit eerder zijn we samen met één team bezig geweest. Dat is wel heel speciaal om samen te kunnen doen.’’

De gesprekken van zoon en vader kregen ineens een andere lading, vertelt hij. ,,In plaats van te praten over hockey in het algemeen, gaat het ineens over het team, over het proces. Over hoe we dingen kunnen optimaliseren en het beter kunnen doen. Natuurlijk samen met Stefan Boere, die al die jaren echt mijn rechterhand is geweest. Maar het is mooi als je bij een stage in Barcelona, of waar dan ook, met elkaar in de avond nog even een terrasje pakt, biertje erbij en lekker praten. Ook over andere dingen natuurlijk. Heel bijzonder. Maar afgelopen seizoen was wel het laatste jaar. Na vijf seizoenen samen wil mijn vader tijd maken voor andere dingen.’’

Als Bastiaan Bunnik nu op de piek van de prestaties terugkijkt op de afgelopen vijf jaar, is dat een ’rocky road’ geweest. Een weg vol mooie momenten en hoogtepunten, maar ook vol tegenslagen en teleurstellingen. ,,Zonder wrijving geen glans’’, zegt hij met een grijns. Een cliché, maar in het geval van Ede zeker waar. Bunnik loopt moeiteloos door de jaren heen, weet feilloos waar de pijnpunten lagen, maar ook waar de triomfen werden gevierd.

Kat in het bakkie

Dat begon eigenlijk al voor zijn aanstelling. Op het moment dat Bunnik de gesprekken voerde met het bestuur, stond Ede op een keurige tweede plaats in de eerste klasse. ,,Volgens het oude systeem gingen nog de nummers één tot en met drie direct de overgangsklasse in. Dat leek kat in het bakkie.’’ Léék, want twee verliespartijen later stond Ede ineens vierde en was promotie ver weg. ,,Ik heb er nog even over nagedacht wat er zou gebeuren als de club die promotie misliep. Van promotieklasse dames naar eerste klasse heren, dat was echt wel een verschil. Maar de klik met de spelersgroep en het bestuur was al heel goed, en daarop heb ik gezegd dat we er gewoon voor moesten gaan. In het ergste geval moesten we in de eerste klasse keihard aan de bak om dan het jaar erop de stap naar de overgangsklasse te maken.’’

Zover kwam het niet, al hing het allemaal aan een zijden draadje. In de play-offs verzekerde Ede zich toch van promotie. ,,In extremis’’, verzucht Bunnik. Zo kun je het inderdaad noemen als je feest mag vieren na de twintigste shoot-out in de derde wedstrijd. ,,Het was heel bijzonder die promotie van dichtbij mee te maken als een betrokken toeschouwer. Maar zo kreeg ik wel meteen een heel mooie indruk van deze groep gasten bij elkaar en van de club Ede.’’

Sparren

Zo maakte Bunnik toch zijn entree met de club in de overgangsklasse. Stefan Boere werd gehaald als assistent, vader Bert ondersteunde het duo. ,,Ik heb gevraagd of hij het leuk vond ons te helpen, en dat was het geval. Zo zijn we aan de slag gegaan. Elke dinsdagavond kwam mijn vader erbij en stonden we met drie man op het veld, in de weekenden was hij er ook vaak bij. Het was heerlijk de ervaring en kennis die mijn vader meebrengt te kunnen gebruiken richting de groep, en voor Stefan en mij was het geweldig met hem te sparren. Hij zag weer andere dingen dan wij.’’ Maar hij realiseerde zich goed dat het voor zijn vader ook weleens lastig kon zijn. ,,Als je gewend bent aan de topsportbeleving bij Bloemendaal in de hoofdklasse en je staat ineens op het veld bij Ede in de overgangsklasse, dan is die beleving niet hetzelfde. De ene is semiprofessioneel met zijn sport bezig, de ander heeft die echt gewoon als hobby. Dat leidde soms weleens tot interne discussies. We moesten realistisch zijn in wat we van die jongens konden verwachten, moesten zoeken naar compromissen.’’

Dat leidde tot een ander uitgangspunt, waarbij Bunnik voor het gemak het leven maar even vergelijkt met een pizza. ,,Op het moment dat die jongens landelijk speelden in de jeugd, bestond driekwart van die pizza uit hockey. Maar inmiddels is er studie, werk soms, andere dingen die belangrijk zijn. Hockey was nog maar een klein puntje van die pizza. We hebben met elkaar gezegd dat het mooi zou zijn als we die pizzapunt weer groter konden maken, dat we hockey weer een groter en belangrijker deel van hun leven konden maken. Daar zijn we door de jaren heen wel in geslaagd.’’

Uitloop rondje na het kampioenschap voor het uitzinnige thuispubliek – Casper Korver Fotografie & Design

Stap extra

Dat bleek wel nadat afgelopen seizoen de titel werd gepakt en de stap naar de promotieklasse een feit was. ,,In een gesprek hebben we gezegd dat we nu wel een stap extra moeten doen, dat we drie in plaats van twee keer per week moesten trainen. Betekende wel dat die jongens uit Amsterdam, Utrecht, Nijmegen en meer, een keer extra naar Ede moeten komen. Dat heeft best impact als je weet dat tachtig procent van de selectie inmiddels een fulltime baan heeft. Maar we hebben geen wanklank gehoord.’’

Ede heeft dan ook een bijzondere groep, vervolgt Bunnik, met mannen die uit het goede hout gesneden zijn. ,,Soms zelfs letterlijk uit hetzelfde hout’’, zegt hij lachend. ,,We hadden vorig jaar zeven broers in de selectie, nu zijn dat er negen, verdeeld over vier gezinnen. Uniek. Ze hebben ook een ongelooflijk goede vriendschap met elkaar, gaan samen op vakantie of een weekend weg. Het zijn jongens die soms al 25 jaar met elkaar hockeyen, kinderen van de club. Ze hebben een band en maken plezier, en dat maakt dat ze steeds terugkomen naar Ede. Ik ken echt weinig clubs waar die band zó sterk is.’’

Met die groep legde Bunnik zoals gezegd een moeizame weg af. De overgangsklasse bleek meteen al een horde. Buiten de keeper speelde niemand ooit eerder op dat niveau. ,,De eerste twee maanden was het wennen en leren. We gingen er nog eens met 10-1 af tegen Were Di. Dat was een heel bittere zondag, maar het waren wel de groeipijnen die we nodig hadden. Ergens in november hadden we door hoe het werkte en zijn we gaan knallen. Werden we toch nog vijfde.’’

Vijand

Daarna werd vooral corona de grootste vijand van Ede. In het eerste seizoen stond de ploeg er goed voor, maar werd de stekker uit de competitie getrokken. Het jaar daarna was de motivatie voelbaar. Iedereen ging er vól voor, en na zes duels stond Ede zes punten los terwijl de ploeg alle topteams al had ontmoet. Maar de terugkeer van corona betekende het einde van de aspiraties.

Zo kreeg de ploeg klap op klap, en alsof het nog niet genoeg was, moest ook Bastiaan Bunnik zelf een flinke tik incasseren. In de aanloop naar wéér een nieuw seizoen werd de coach getroffen door een hersenbloeding. Daar is nu gelukkig niets meer van te merken. Bunnik is volledig hersteld en kan ook dáárover met humor praten. ,,Ik ben weer volledig toerekeningsvatbaar.’’ Toch waren er aanvankelijk wel zorgen. ,,Je hebt twee soorten bloedingen, een slagaderlijke en de perimesencefale. Bij mij duidde de eerste diagnose op de eerste, en dan heb je echt een heel groot probleem. Ik lag ook een week op medium care, bot gezegd tussen de kasplantjes. Dat doet wel iets met je en met je omgeving. Maar gaandeweg werd duidelijk dat ik toch een perimesencefale bloeding had gehad, en dat is zeg maar een goedaardige bloeding die je lichaam zelf weer kan oplossen. Dat is ook gebeurd. Ik ben weer helemaal oké en de kans op herhaling is bijzonder klein, maar ik probeer wel op mezelf te letten.’’ Hij roemt de rol van zijn vrouw Floor. ,,Die is zó belangrijk. Samen hebben we vier kinderen, draaien we zo ongeveer ons eigen mkb thuis. Zonder haar steun hadden we deze dingen helemáál niet kunnen doen.’’

Benzine

Bunnik – sinds kort als commercieel directeur werkzaam bij de rugbybond – zag hoe zijn ploeg dat seizoen tweede werd, en kon zijn ploeg maar één ding meegeven. ,,Gebruik dit als benzine om het vuurtje aan te wakkeren. Er is nu nog maar één doel, en dat is kampioen worden. Hebben we ook keihard uitgesproken. En we hebben het waargemaakt. Er was echt geen twijfel over wie vorig seizoen de beste was, en dat hebben we met een fantastisch feest gevierd. Eindelijk waren we daar waar we zo graag heen wilden: de promotieklasse.’’

Aanvoerder Stijn Draaijer houdt de beker omhoog voor het hechte team van Ede – Casper Korver Fotografie & Design

Is dat het plafond? Bunnik weet het niet. ,,Die corona-jaren zijn zonde geweest. Ik had het deze groep ongelooflijk gegund al eerder die stap te maken, dan had er misschien nog iets meer groei ingezeten. Nu heb ik geen idee. Als iedereen dit commitment kan blijven volhouden kunnen we echt nog wel stappen maken.’’ Met een lach: ,,Maar het is niet realistisch te zeggen dat we over een paar jaar in de EHL staan.’’

Toch verbaast Ede ook dit seizoen weer. De gedeelde tweede plek achter voormalig hoofdklasser Tilburg biedt alle perspectief. Bunnik doet het nu wel zonder Stefan Boere, die na vorig seizoen afscheid nam. Dat betekende een einde aan een bijzondere samenwerking, want Bunnik en Boere waren meer dan vier handen op één buik. ,,Bij de eerste kennismaking klikte het al meteen. In de snelkookpan waarin we vervolgens als coaches zaten, hebben we elkaar in korte tijd heel goed leren kennen. In vijf jaar hebben we heel veel gedeeld en heel veel meegemaakt. Ook rond mijn gezondheid was Stefan een stuk houvast, was hij heel betrokken. Dat maakt dat je al snel een nauwe en fijne relatie hebt.’’ Hoe diep die zat, bleek wel bij de bruiloft van Bunnik. Daar was Boere zijn getuige. ,,Ik zeg weleens dat Ede me veel meer heeft gebracht dan sportieve successen. Dit is een vriendschap voor het leven.’’