Amsterdam en Bloemendaal groots

Een explosie van vreugde golfde door het Wagener Stadion. De gemiste shoot-out van Noor Omrani maakte Amsterdam winnaar van de Euro Hockey League en die stunt tegen het favoriete Den Bosch leverde euforische taferelen op. Bloemendaal maakte het Nederlandse feestje compleet. De Mussen rekenden gedecideerd af met Rot-Weiss Köln en prolongeerden hun Europese titel.

Het was ouderwets genieten in Amsterdam, waar het Wagener weer eens lekker volgepakt was voor de finales van de EHL, iets wat tijdens de coronapandemie natuurlijk uit den boze was. Een echt hockeyfeest, en niet eens alleen vanwege de Nederlandse successen. 

Maar natuurlijk bepaalden die na zes dagen tophockey wel het gezicht van het evenement. De finaleplaats voor Bloemendaal, de op voorhand al epische eindstrijd tussen de vrouwen van Den Bosch en Amsterdam; het paste allemaal in het ideale scenario voor de Europese clubfinales. Dat had eigenlijk alleen nog mooier kunnen zijn als ook Kampong zich voor de finale had kunnen plaatsen, maar ook nu was er voor de liefhebbers al genoeg om van te kunnen smullen.

Zeker in de eindstrijd bij de dames. Het geheel Nederlandse onderonsje tussen de oude rivalen Amsterdam en Den Bosch resulteerde in het meeslepende gevecht dat iedereen het liefst zag. Vol spanning, strijd en emotie. Eigenlijk precies zoals een Europese finale moest zijn. Met deze keer dus – opnieuw – Amsterdam als winnaar, net als acht jaar eerder toen de Amsterdamse club de enige eerdere Europese eindstrijd tegen Den Bosch ook al winnend afsloot.

Dominant

Natuurlijk was het niet vreemd dat juist Den Bosch en Amsterdam tegenover elkaar stonden in de eindstrijd. Waar het Nederlandse vrouwenhockey internationaal al vele jaren dominant is, geldt dat zeker ook op clubniveau. Wie de lijst met winnaars van voorheen de Europacup 1 of de Eurohockey Club Cup eens doorspit, ziet buiten het eind van de jaren negentig eigenlijk een volledig Nederlandse overheersing, waarbij Amsterdam en Den Bosch de boventoon voeren. En dan is Den Bosch de club die sinds 2000 liefst zestien keer als winnaar met de cup in handen stond.

De honger bij Amsterdam was er misschien alleen maar groter door. Feit is dat de ploeg zich als een Amsterdamse pitbull vastbeet in de Brabantse opponent en nooit losliet. Ook niet nadat Frédérique Matla, wie anders, Den Bosch in de eerste helft twee keer op voorsprong zette, en met die tweede treffer de gelijkmaker van Filiz Tuzgöl weer ongedaan maakte. Maar Amsterdam gaf nooit op, en zag na de rust Fay van der Elst de ploegen weer op gelijke hoogte brengen. Die patstelling werd daarna niet meer doorbroken.

Kruisje

Daar waren uiteindelijk de shoot-outs voor nodig. Ook daarin was Den Bosch even de bovenliggende partij. Twee succesvolle pogingen, een kruisje achter de naam van Felice Albers en met 2-0 leken de Brabantse vrouwen op weg naar prolongatie van de titel. Het liep anders. Maria Verschoor, Floor de Haan en Noor de Baat deden voor Amsterdam wat ze moesten doen, Margot van Geffen en Lidewij Welten niet voor Den Bosch. Zo rustte op de jonge schouders van Noor Omrani ineens de zware taak om de Bossche kansen levend te houden. Dat bleek te veel, en seconden later explodeerde het Wagener Stadion, waar de Amsterdamse speelsters, coach Robert Tigges en fans voor dolle taferelen zorgden.

,,Vandaag hebben we laten zien dat we het Den Bosch heel lastig hebben kunnen maken en uiteindelijk zelfs van ze kunnen winnen’’, stelde de glunderende Noor de Baat, die uiteindelijk dus de winnende shoot-out achter haar naam kreeg. ,,Ik denk dat we niet de favoriet waren, maar door ongelofelijk hard te vechten, veel energie in de wedstrijd te stoppen en Anne Veenendaal als keepster in ons team te hebben, zijn we gewoon Europees kampioen geworden.’’ En natuurlijk besefte ook De Baat de morele waarde van deze zege richting play-offs. ,,Dit doet heel veel met het team en vooral mentaal is dit lekker richting de belangrijke slotfase van het seizoen.’’

Tranen

De winst deed ook veel met Anne Veenendaal, die zich opwierp als de heldin van Amsterdam door in de beslissende shoot-outs drie Bossche pogingen te verijdelen. En daar kwam ook nog een dubbel belang bij; dat van haar tweestrijd met Josine Koning om de plek onder de lat in Oranje. Een strijd die Veenendaal in Tokio het hele toernooi aan de kant hield. Maar Veenendaal deelde daarin nu een flinke tik uit en kon haar tranen niet bedwingen. ,,De afgelopen paar jaar waren gewoon zó zwaar’’, snikte ze. ,,Dit altijd zo’n enorme groter strijd en het is gewoon zó mooi dat je ‘m nu wint. Ik heb al vaker verloren, maar ben heel blij dat ik ‘m nu heb.’’ Over haar heldenrol was ze wél nuchter. ,,Ik heb m’n werk gedaan. Ik sta er om ballen tegen te houden en dat heb ik vandaag gedaan.’’

Ook emotie bij Den Bosch, maar daar streden vooral ongeloof en teleurstelling om voorrang. De Brabantse vrouwen beseften goed dat ze letterlijk een kans gemist hadden. ,,We hadden vaker moeten scoren in de fase waarin we Amsterdam onder druk hebben gezet’’, erkende Marloes Keetels. ,,Als je dit soort topwedstrijden wilt winnen, moet je gewoon meer rendement uit het veldspel en dat besef moeten we meenemen naar de play-offs.’’

Mooie punt

En dan was er natuurlijk nog Bloemendaal. De veelvraat uit het duindorp is nog altijd hongerig naar succes, en dat gold zeker ook voor Florian Fuchs. De Duitse sterspeler was – zoals gewoonlijk – bijna het hele toernooi één van de drijvende krachten achter Bloemendaal. Omdat hij zelf een mooie punt achter zijn indrukwekkende Europese loopbaan wilde zetten, maar vooral omdat hij met zijn ploeg nog een mooie prijs wilde bijschrijven. Want zo is Fuchs, teamspeler boven alles.

Dat bleek in de finale tegen Rot-Weiss Köln, de ploeg van Mink van der Weerden die eerder Kampong uit het toernooi kegelde. Dat liet Bloemendaal niet gebeuren. De ploeg van coach Rick Mathijsen was onder aanvoering van de wervelende Fuchs simpelweg te sterk voor de Duitsers. Al voor rust werd er afstand genomen, waarbij Fuchs zelf de tweede treffer voor zijn rekening nam. In de tweede helft volgden nog twee goals. Andere makers, maar allemaal met het stempel van Fuchs in de voorbereiding op die treffers. Jorrit Croon, Jasper Brinkman en Roel Bovendeert zagen hun namen terug op de lijst van doelpuntenmakers.

En ook al liet het verschil van vier treffers niets aan spanning over, de ontlading was er niet minder om. Bloemendaal vierde, Fuchs vierde en de ‘Bloemigans’ vierden op de tribunes. Het zorgde voor onvergetelijke taferelen, waarbij Florian Fuchs – al voor de vijfde keer in zijn loopbaan winnaar van de EHL – meer dan eens het stralende middelpunt was. ,,Bloemendaal is jaren geleden een weg ingeslagen om dit soort finales te spelen, maar vooral om die ook te winnen’’, stelde de stoppende Duitser, die zich inmiddels meer Nederlander voelt. ,,Ik denk dat wij vanaf de eerste tot de laatste seconde dit toernooi het liefst wilde winnen. De kracht van deze ploeg zit dit seizoen echt in het teamgevoel. Samen elkaar er doorheen slepen, samen prijzen pakken. Dat is wat deze ploeg kenmerkt.’’

Onder de stralende zon kon daar nog een extra kwaliteit aan worden toegevoegd: samen prijzen vieren. En dat ging in het Wagener Stadion nog wel even door.