Het laatste fluitsignaal

Het hockeyseizoen loopt ten einde. De geur van vers gemaaid gras wordt vermengd met een vleugje melancholie. Voor sommige spelers betekent dit een definitief afscheid van de velden die hen zo dierbaar zijn. In de kleedkamers zingen de verhalen rond van het seizoen. Dit was het net niet en dat juist net wel. Daaroverheen de lofzang over de oudgedienden die afscheid nemen.

Net niet
Daar zijn ze dan, teams die altijd net naast die promotie, het kampioenschap, de handhaving of play-offs grijpen. Ondanks hun onvermoeibare inzet en niet aflatende passie, ontbrak het hen aan dat ene beetje geluk of talent om dat laatste stapje te maken. Misschien was het die blessure op het verkeerde moment, of die ene gemiste strafcorner. Hun verhaal is er een van doorzettingsvermogen en veerkracht. Zij leren dat falen geen einde, maar een leerproces is. Het einde van hun seizoen lijkt soms een desillusie. Wie verder kijkt ziet dat het vaak eerder een start naar het nieuwe seizoen is. Een seizoen vol hoop om dat laatste stapje wel te kunnen maken.

Net wel
Aan de andere kant van het veld vinden we die ploegen die nu wel die beslissende goal maakten. Die speler die op het juiste moment piekte en zijn of haar team naar glorie leidde. Kijk bijvoorbeeld naar de mannen van Nijmegen. De euforie na het winnen van hun kampioenswedstrijd, hun namen die in gouden letters geschreven staan in de clubhistorie. Hun carrière laat zich optekenen als een spannend ‘jongensboek’. Een aaneenschakeling van hoogtepunten: van juichende menigten tot trotse momenten op het erepodium. Maar ook zij stonden vorig seizoen nog aan de andere kant van het veld. En ook hier is het voor sommigen tijd om afscheid te nemen. Hun nalatenschap is veiliggesteld. Voor de jonge spelers zijn zij een bron van inspiratie, legendes die bewijzen dat geloven in een plan werkelijkheid kan worden.

Oudgediende
En dan is er de oudgediende, de veteraan die alles heeft meegemaakt. Van de velden zonder kunstgras tot de moderne sportcomplexen over de hele wereld. Zij zijn de belichaming van de clubgeest, de mentor van vele generaties jonge spelers. Zij kennen alle kneepjes van het vak, elke truc en elke tactiek. Hun afscheid betekent het einde van een tijdperk. Voor hen zijn de wedstrijden slechts een deel van de ervaring; het zijn de vriendschappen, de kleedkamerhumor en de teamuitjes die echt tellen. Hun wijsheid en ervaring zullen gemist worden, maar hun legacy zal nog lang voortleven bij degenen die het voorrecht hadden om met hen te spelen.

Een nieuw begin
Afscheid nemen is nooit gemakkelijk, maar het is een onvermijdelijk deel van het leven, zowel op als naast het veld. Voor de spelers uit de hoofdklasse die hun laatste wedstrijd hebben gespeeld (dat zijn er dit jaar best veel), biedt het leven buiten het hockeyveld nieuwe uitdagingen en kansen. Misschien zullen ze coaches worden, of hun passie voor de sport doorgeven aan hun kinderen. Wat hun toekomst ook in petto heeft, de herinneringen aan hun tijd op het veld gaan nooit verloren.

En… terwijl het laatste fluitsignaal klinkt en de menigte applaudisseert, weten we dat dit afscheid slechts het einde is van een hoofdstuk in hun sportieve verhaal. Het boek van hun leven heeft nog vele pagina’s te gaan, vol met nieuwe avonturen en prestaties. Ver weg of dichtbij, letterlijk en figuurlijk.

Lees hieronder het magazine digitaal (Wilt u het magazine in de hand lezen haal dan een exemplaar op bij uw club).