Hoe moeilijker, hoe leerzamer

Nog nooit waren de speelsters van HGC zó blij met een punt als die zondag half maart. Nadat de ploeg van coach Yara Casteleijn de eerste zestien competitiewedstrijden allemaal had verloren, konden de handen bij de zeventiende wedstrijd eindelijk de lucht in. Op Sportpark de Roggewoning behaalde HGC dankzij een 1-1 gelijkspel tegen Hurley het eerste punt in de Livera Hoofdklasse. Niemand kon op dat moment vermoeden dat die partij meteen weleens de laatste van het seizoen kon zijn.

De terugkeer van HGC in de hoofdklasse verliep niet zoals gehoopt. Sterker nog, met zestien nederlagen op rij – een negatief record voor de hoofdklasse bij de dames – koerste de club uit Wassenaar rechtstreeks op degradatie af. Ondanks alle teleurstellingen was er voor Casteleijn, die sinds dit seizoen de scepter zwaait, geen reden er met de pet naar te gooien. De 31-jarige coach hield het volste vertrouwen in haar jonge, onervaren ploeg en geloofde er heilig in dat het resultaat vanzelf een keer zou komen. Dat resultaat kwam er dus tegen Hurley, toen HGC de nummer zes van de competitie op een gelijkspel wist te houden.

Hoewel de drie punten volgens Casteleijn ook niet hadden misstaan, was het allereerste punt uit de competitie er eentje met heel veel waarde. ,,Het gaat niet mij niet eens zozeer om dat ene punt, maar om het feit dat we worden beloond voor al dat harde werken’’, aldus de jonge coach, die de vechtlust van haar ploeg geroemd had. Nog geen twee dagen eerder was haar ploeg namelijk nog tegen een pijnlijke nederlaag tegen directe concurrent Victoria (1-0) aangelopen, waarna lijfsbehoud een nagenoeg onmogelijke taak was geworden. Na afloop van deze wedstrijd liepen de emoties dan ook hoog op.

,,We hebben diezelfde avond een half uur bij elkaar gezeten en elkaar recht in de ogen gekeken. Iedereen heeft gezegd wat ze voelde en hoe ze naar de komende periode aankeek, zodat we met een gezamenlijk gevoel de kleedkamer zouden uitstappen. Ik merkte dat iedereen er hetzelfde in stond, dus dat was een hele belangrijke reset. Dat we de zondag daarna onze rug wisten te rechten na die enorme dreun en er echt als team stonden, vond ik heel mooi om te zien.’’

Loodzwaar
HGC keerde het afgelopen seizoen onder leiding van Robbert-Jan de Vos na een afwezigheid van negen jaar terug in de hoofdklasse. De Vos besloot na de promotie afscheid te nemen van de club en gaf het stokje over aan de jonge Casteleijn, die de opdracht kreeg om HGC op het hoogste niveau te behouden. Zonder ervaren speelsters bleek die opdracht loodzwaar, maar Casteleijn weigerde na meerdere nederlagen haar ploeg af te vallen. ,,Als je kijkt naar de potentie vind ik dat we in de hoofdklasse thuishoren. Het hangt alleen van de leercurve af hoe snel je je kan aanpassen aan dit niveau. Dat heeft tijd nodig en achteraf gezien hadden we die niet voldoende.’’

Terugkijkend naar de eerste seizoenshelft waren er drie wedstrijden waar HGC volgens Casteleijn minimaal één punt had verdiend. Toch bleef de teller na de eerste veertien wedstrijden voor de winterstop op nul punten staan. ,,In de winterstop hebben we veel tijd en energie gestoken in het groepsproces. We hebben gekeken waar de grootste behoefte van deze groep lag richting de tweede seizoenshelft en waar we als staf een rol in konden spelen. We hebben uiteindelijk ingezet op een stuk verbinding tussen de spelers, op onze cultuur en op onze hockeyintelligentie. Dat is de basis geweest voor de tweede seizoenshelft.’’

Boeken vol
Het eerste punt in de competitie was volgens Casteleijn de kers op de taart, maar belangrijker vindt ze de ervaring die zij en de speelsters meenemen naar de volgende jaren. Zelf heeft ze inmiddels boeken vol geschreven met punten die ze in de toekomst kan gebruiken. ,,Het is een enorme rollercoaster geweest. Je leert coachen als je veel verliest en uiteindelijk geloof ik dat je sterker uit zo’n periode komt’’, aldus Casteleijn. ,,Natuurlijk heb ik weleens moeilijke momenten gehad, maar ik ben er nooit voor weggelopen. Hoe moeilijker, hoe leerzamer, zeg ik altijd. Ik ben HGC erg dankbaar voor de ervaring die ik mag opdoen.’’

Waar ze HGC ook dankbaar voor is, is de steun die ze continu van zowel het bestuur als de supporters krijgt. ,,Ik vind het onwijs bijzonder hoe mensen op de club meeleven en na afloop van een verloren wedstrijd persoonlijk naar je toekomen om een arm om je heen te slaan. Daar proberen wij ze de komende tijd wat voor terug te geven.’’ Of ze tijdens de komende vijf competitiewedstrijden nog aan lijfsbehoud denkt? ,,Ik hoop in ieder geval dat de gifbeker leeg is en dat we nog een aantal punten kunnen pakken. Eén ding is zeker: we blijven knokken voor elk punt. Letterlijk.’’