Mink van der Weerden wil zoveel mogelijk uit zichzelf halen

Mink van der Weerden, da’s Oranje Rood in elke vezel. Twaalf jaar maakt de international al deel uit van de Brabantse grootmacht, een huwelijk dat voor altijd leek te duren. Maar de realiteit is anders. In de korte aanloop naar de coronacrisis speelde Van der Weerden zijn laatste wedstrijd voor Oranje-Rood. Na de zomer komt hij uit voor het Duitse Rot Weiss Köln. ,,Het was tijd voor een nieuwe uitdaging.’’

Zo ensceneerde corona een afscheid dat een man met de statuur van Mink van der Weerden niet verdient. Geen afscheid in de spotlights aan de Charles Roelslaan, maar een vertrek met stille trom. Voor het publiek dan, want deze dagen begeeft Van der Weerden zich nog wel even tussen zijn ploegmakkers. ,,Gelukkig trainen we nog. Dat vind ik echt heel fijn, om in ieder geval met de jongens af te sluiten. Lekker nog een paar keer op het veld staan, een hoop lol hebben met z’n allen. Onze coach Robert van der Horst vond het ook wel mooi met de oude ploeg het seizoen te beëindigen en niet meteen met de nieuwe groep door te gaan. Want het was toch redelijk abrupt allemaal, ergens begin maart.’’

Zoals bij meer spelers betekende ook voor de 31-jarige Mink van der Weerden de coronacrisis een streep door de rekening. Hij had nog graag mooie dingen willen laten zien in het vertrouwde rood en oranje shirt, maar daar kwam het niet meer van. Dat besef maakte zich langzaam meester van de strafcornerspecialist. ,,Het is natuurlijk heel geleidelijk gegaan’’, vertelt hij. ,,We speelden nog op Almere toen er hier en daar al wat gebeurde en verhalen loskwamen. Maar op dat moment was het vooral nog een Italiaans probleem en een ding buiten Europa. Die week trainden we nog, donderdag kwam door dat mensen thuis moesten werken, binnen moesten zitten. Wij hoorden dat op weg naar de training, hebben er toch nog een leuk partijtje van gemaakt, maar beseften wel dat zondag er al uit ging, en dat we het daarna per dag moesten bekijken. Nou, na dat weekend kwam er veel, maar ook heel veel niet. Voor ons werd het daarna steeds duidelijker dat de kans dat het seizoen nog zou doorgaans steeds kleiner werd.’’

Dubbel gevoel
Dat waren de weken waarin Van der Weerden met een dubbel gevoel zat. Enerzijds hoopte de topsporter in hem dat er nog gespeeld zou worden. In welke vorm dan ook zelfs. ,,Anderzijds is het heel snel duidelijk hoe serieus dit allemaal is, en dan wordt sport heel snel heel relatief.’’ Maar met zijn ’topsportpet’ op hoopte Van der Weerden nog op iets, al was het iets kleins. ,,Al speelden we nog maar twee wedstrijden, dan had je in ieder geval bewust die laatste gespeeld.’’

Maar met al zijn ervaring besefte Van der Weerden ook dat de competitie in de hoofdklasse bij hervatting een karikatuur was geworden. ,,Competitief niet meer interessant. Als je na een soort tweede winterstop zonder veel voorbereiding weer aan de slag moet, is de essentie er wel uit. Dan wordt het uitspelen om het uitspelen. Om een winnaar te hebben, een degradant, en om maar te kunnen afsluiten. Maar dat is dan ook geen meerwaarde meer.’’

Zo speelde Van der Weerden zijn laatste wedstrijd voor Oranje-Rood zonder het zelf te beseffen. ,,Dat is echt heel raar, al denk ik dat het echte besef pas komt als er straks een wedstrijd wordt gespeeld waar ik niet bij betrokken ben, en misschien zelf ergens anders een wedstrijd speel in andere kleuren en in een andere competitie. Dit is natuurlijk echt iets anders dan ik wilde. Het moest een mooi afscheid worden na een schitterend seizoen met een ploeg die er goed voor staat, nog gaat groeien en mooie dingen gaat doen, terwijl ik dan een ander avontuur ga beleven. Dan zou je heel relaxed uit elkaar gaan. Dat doen we nu ook wel, maar het voelt toch een beetje onaf.’’

Zeven potjes
Hij is nuchter, kan de gebeurtenissen best relativeren. ,,Wat mis ik. Zeven potjes in de competitie en misschien de play-offs. Daar komen we nooit meer achter. Dan denk je in eerste instantie even ‘shit, die had ik graag gespeeld’. Maar ik heb genoeg wedstrijden wél gespeeld voor Oranje-Rood, met zoveel schitterende partijen dat je je dan moet afvragen wat die zeven wedstrijden nog echt hadden toegevoegd. Alleen was er dan wel een bewuste afsluiting geweest.’’

Al die schitterende partijen bij de Eindhovense club hebben Van der Weerden veel moois gebracht. Natuurlijk de drie landstitels op rij en de eindzege in de EHL. Maar de Brabander vindt de ontwikkelingen soms mooier dan de resultaten. ,,Het begin vond ik heel mooi, om er überhaupt bij te komen, hoe spannend dat allemaal was. Echt een ontdekkingsreis van jong menneke naar topsporter. Wat kun je wel doen, wat kun je niet doen? Samen met Sander Baart, Bob de Voogd en Thomas Briels; allemaal jongens van pakweg 18 tot 23 jaar op een route naar de Spelen van Londen, waar we ook echt alle vier speelden. Daar had ik voor het eerst het gevoel dat we er echt bij hoorden, dat we echt meededen. Ik kan niet voor die andere jongens spreken, maar voor mij voelde dat echt zo.’’

Onoverwinnelijk
Qua ontwikkeling, vervolgt Van der Weerden, was dat echt de mooiste tijd voor hem. ,,Er was zóveel groei. We werden echt elke maand beter.’’ Vervolgens kwamen de jaren tussen de Spelen van Londen en Rio. ,,De jaren waarin we écht goed waren. We voelden ons sterk, en op een gezonde manier onoverwinnelijk. Zo van ‘als we normaal doen, maakt helemaal niemand ons iets’. Als topsporter is dat het allerfijnste gevoel dat je kunt hebben, heel bijzonder. Ook de manier waaróp we het deden. Echt met elkaar. Alles stond superstrak, onderling was het supergoed geregeld. Hoe we van elkaar op aan konden, die verbondenheid. Het ging niet op individuele klasse, maar we deden het echt samen. Dat was het meest bijzondere aan het team.’’

Na de zomer komt hij uit in de kleuren van Rot Weiss Kóln. Dat had een nieuwe start moeten worden na de Spelen van Tokio, maar dat liep dus anders. ,,De gedachte was daar een nieuwe prikkel te zoeken. Een nieuwe uitdaging in een nieuwe omgeving om het beste uit mezelf te kunnen blijven halen.’’ Of Oranje nog in dat plaatje paste, daar was Van der Weerden nog niet uit. ,,En of ik nog in het plaatje van Oranje paste, want dat is natuurlijk ook nog een kant. Maar het mooiste blijft dat ik altijd zo goed mogelijk wil zijn en zoveel mogelijk uit mezelf wil halen. En dat wil ik zeker nog blijven doen.’’

Volle bak
De keuze voor Rot Weiss Köln is daarbij min of meer toevallig tot stand gekomen. ,,Dat is een beetje zo gelopen’’, legt Van der Weerden uit. ,,Mijn contract bij Oranje-Rood liep af en ik vroeg me af wat ik eigenlijk nog wilde. Dat zat in de bandbreedte van helemaal stoppen tot volle bak doorgaan. Daar was ik al vrij snel uit. Ik vind hockey nog veel te mooi om het niet te doen, en ook de manier waarop ik het beleef vind ik veel te mooi. Ik wilde echt volle bak blijven spelen, en daar alles voor doen en laten. Dat kon bij Oranje-Rood, maar ik voelde ook dat een andere prikkel zou helpen. Een andere omgeving, een nieuwe uitdaging, jezelf bewijzen. Viavia kwam ik in contact met Andre Henning, de coach van Rot Weiss Köln. Dat kwam op het goede moment. Was dat niet gebeurd, dan was mijn keuze waarschijnlijk geweest bij Oranje-Rood te blijven. Maar deze stap paste voor mij precies in het plaatje. In Keulen vind ik dezelfde professionaliteit en is alles net zo goed en strak geregeld als bij Oranje-Rood. Vind ik belangrijk, dat ook die beleving goed is. Geen gerommel in de marge.’’

Van der Weerden kende Rot Weiss Köln natuurlijk al uit de internationale competities, maar liet zich ook nog informeren door anderen dan alleen de club uit Keulen. Robbert Kemperman speelde er al eens en sprak met Van der Weerden, hij polste Stan Huijsmans, die werkt als coach bij de Berliner Hockeyclub. ,,Op die manier heb ik toch wel wat info kunnen inwinnen bij andere kanalen dat de club zelf. De gesprekken daar met Henning en de voorzitter waren prima, maar dat had natuurlijk toch iets van ’wij van WC-eend’. Da’s altijd een goed verhaal waar je niet helemaal op af kunt gaan.’’

Top Europa
Zo heeft Mink van der Weerden een goed beeld gekregen van het hockey bij onze oosterburen. ,,Het is een gave competitie met een gave opzet. Veel dubbele weekenden, en leuk af en toe naar verschillende steden te reizen. En je ziet aan de resultaten in de EHL dat de Duitse competitie ook tot de top van Europa behoort. Er zijn meerdere clubs die echt goed presteren, zoals Rot Weiss Köln, UHC Hamburg en Mülheim. Dat zijn teams die de laatste jaren gelijkwaardig zijn aan Nederlandse clubs of ze er zelfs uitknikkeren.’’

Bovendien heeft Keulen één voordeel. Het is niet bijzonder ver van Someren, de woonplaats van Mink van der Weerden. ,,Ik ga ook niet verhuizen. We wonen hier fantastisch, ons dochtertje zit in de opvang, vrienden en familie wonen dichtbij en mijn partner Lynn heeft ook werk relatief dichtbij. Dat was ook wel het plan: een club zoeken die te bereizen was. Zeker met die honderd kilometer per uur nu ben ik bijna sneller in Keulen dan in Utrecht, en zeker sneller dan in Amsterdam. Gewoon links of rechts de A67 op. Ik moet alleen zorgen dat ik de goede oprit pak.’’

Mink van der Weerden: ,,Ik mis nu zeven potjes, maar ik heb genoeg schitterende wedstrijden wél gespeeld voor Oranje-Rood.’’ (Foto’s WorldSportPics/Frank Uijlenbroek)

,,In Keulen vind ik dezelfde professionaliteit en is alles net zo goed en strak geregeld als bij Oranje-Rood.’’

,,Ik wil altijd zo goed mogelijk zijn en zoveel mogelijk uit mezelf wil halen.’’