Zal je gebeuren; volg je je kind vanaf het eerste interlandje in Nederlands B, was je overal bij, juichend langs versleten hockeyvelden in Birmingham, chaufferend van de ene naar de andere trainingslocatie, of gutsend op de tribune bij een vierlandentoernooi in snikheet Valencia, tot en met de glorieuze Europese zege afgelopen voorjaar in het Wagener Stadion. Zijn eindelijk de Olympische Spelen! Mag je er niet heen. Het relaas van de thuisblijvers!
Boos, nee dat waren ze niet. Vet teleurgesteld, dat wel. K..corona. Olympiër ben je eigenlijk met het hele gezin.
Dan maar thuistheaters! Ze keken vaak niet alleen. Want gedeelde trots is dubbele trots en eventueel gedeelde smart halve smart. En die spanning, ja, die kun je ook beter samen beleven dan alleen.
Bij de De Mollen keken niet alleen de in Berkel Enschot achtergebleven De Molletjes. Daar schoven soms de Blaakjes aan, Job en Marianne, uit Barendrecht. Pirmin speelt tenslotte al vijf jaar met Joep bij Oranje Rood. Ook olympische ouders worden vrienden. Vaak dolen ze al jarenlang samen langs alle hockeyvelden ter wereld. Soms al vanaf dat de olympiërs nog maar 15 waren.
Dan bij de Albersjes; normaal gesproken altijd en overal van de partij, welk werelddeel maakt niet uit. Nu ook gedwongen thuiskijkers. Felice debuteerde, dus nog wel een beetje voorzichtigjes over het thuistheater graag. Niet teveel ophef. Moest ditmaal honderdtien procent om Felice gaan, en niet over vader Guido, als voetbalmakelaar toch al vaak genoeg in het nieuws. Vijf jaar geleden zat Felice notabene nog gewoon als fan op de tribune in Rio. En nu zelf in Tokyo. Kun je met nog zoveel grote voetballers omgaan, maar als je eigen kind op de Spelen staat, is het ineens heel anders.
Bij de Matla’s maakten ze ook steevast een feestje van iedere wedstrijd; op welk uur van de dag er ook werd gespeeld, thuistheather Matla zat elke wedstrijd vol. Moeder Anne-Helène vond het voor de buis nog spannender dan in het echt. In het echt heeft ze meer overzicht, ziet ze tenminste direct of een scoop goed terecht gaat komen, op tv niet. Vader Peter miste zijn vader-dochter ritueel. Voor iedere interland altijd even oogcontact met Frederique, al is het stadion nog zo vol. En dan allebei tegelijk de vuisten ballen. Zat er nu niet in. Hij schakelde er zelfs nog speciaal Discovery+ voor in. Daar zonden ze de line-ups uit. Maar helaas.
En toen lag daar, daags voor de finale, bij alle ouders van de oranjemeiden die uitnodiging van de KNHB om met z’n allen de apotheose te komen beleven op Kampong. Maar thuis waren alle theaters allang opgetuigd. Opa’s, oma’s, broers, zussen, ooms, tantes, buren en buurtgenoten waren al uitgenodigd. Die zeg je niet af.
Bovendien; heet zoiets niet ‘de goden verzoeken’. Net zoiets als de champagne al van te voren op tafel zetten. Leek veel ouders ook niet zo’n goed plan. Dus keken en juichten ze thuis, in hun eigen theater. En hebben er heel wat hun hoop gevestigd op Parijs.
