Door Hans Hofstra

Lee la versión en español a continuación

Een reis. Een bijzondere reis. Niet alleen letterlijk – straks met de camper door Europa – maar ook figuurlijk. Maria Verschoor (31) nam dit jaar afscheid van het Nederlands elftal. De iconische bos krullen, jarenlang kenmerkend voor een van de boegbeelden van Oranje, zal na de zomer niet meer op de Nederlandse hockeyvelden te zien zijn.

Verschoor won tijden haar ‘hockeyreis’ alles wat er te winnen viel: twee keer olympisch goud (2020 en 2024) en één keer zilver (2016), diverse Europese titels, wereldtitels en talloze nationale successen met haar club AH&BC Amsterdam. Een paar weken geleden kondigde ze aan dat ze niet alleen was gestopt bij Oranje, maar ook vertrekt bij haar club AH&BC Amsterdam – de club waar ze zich tien jaar lang thuis voelde. ,,Het voelt als het einde van een tijdperk. “Maar ik voel ook ruimte voor iets nieuws,” vertelt ze in een openhartig gesprek. Met haar partner, hockeyster Michelle Fillet, pakt ze deze zomer de camper en trekt ze door Europa – eindbestemming: Spanje. In Santander wacht een nieuw avontuur bij Real Sociedad de Tenis.

,,We hebben onze nieuwe teamgenoten ontmoet tijdens Pasen. Dat was intens, maar erg leuk. We werden zeer welkom geheten door de club. Toen we later aankondigden dat we bij Tenis gingen spelen, besloten de oudere meiden – die eigenlijk zouden stoppen – ineens allemaal nog een jaar door te gaan,” aldus Verschoor. ,,Dat zegt wel iets. “Wie weet kunnen we iets opbouwen, misschien wel richting de play-offs in Spanje.”

De eerste stappen

Voordat we verder gaan met dit toekomstverhaal, eerst een stap terug. Want Verschoor, die haar eerste stick kreeg bij H.C. Hoeksche Waard, en die bekendstaat om haar vele interlands die ze bij Oranje speelde, was jarenlang actief in de Hoofdklasse. Ze was populair. Niet alleen bij haar eigen teamgenoten, maar ook bij het publiek. Voor veel kinderen is zij nog steeds een voorbeeld. Bij vrijwel alle wedstrijden van Oranje stonden er grote drommen kinderen om haar heen. 

Op 4 februari 2013 debuteerde Maria als achttienjarige in het Nederlands elftal tijdens een wedstrijd in Kaapstad. ,,Ik was echt een jong guppie,” zegt ze met een glimlach. ,,Alles was nieuw. “Ik keek mijn ogen uit.” Het was het begin van een reis die haar de hele wereld over zou brengen. ,,Ik heb veel geleerd in de afgelopen jaren en heb me kunnen ontwikkelen tot de vrouw die ik nu ben.” Ze speelde op vijf continenten, maakte talloze interlands en stond op de grootste podia. Elk land had zijn eigen charme, maar sommige ervaringen blijven haar extra bij. ,,India was een pure cultuurshock. De geuren, de mensen, de chaos – alles was overweldigend. Het maakte diepe indruk. Singapore daarentegen voelde bijna westers, strak georganiseerd. En dan Argentinië… zo bijzonder. Luciana Aymar deed toen volgens mij nog mee. Het geluid in het stadion was imposant, kan ik me nog herinneren. “De passie van de fans was ongekend.” Volgens Maria is dat fanatisme in Zuid-Amerika in de loop der jaren wat afgezwakt, maar de herinneringen blijven levendig. ,,Ze stonden daar letterlijk voor ons hotel. “Ik dacht toen echt: die Argentijnen zijn van een ander soort level.”

Vriendschap voorbij de lijnen

De lange hockeycarrière van Verschoor bracht niet alleen successen, maar ook hechte vriendschappen. Xan de Waard is een van haar dierbaarste teamgenoten. ,,Xan is meer dan een teamgenoot. Ze is een goede vriendin geworden. Zoiets groeit vanzelf als je jarenlang lief en leed deelt, op en naast het veld.” Een andere hechte vriendschap is die met Floor Ouwerling, haar voormalige huisgenoot in Amsterdam. ,,Floor is me enorm dierbaar. We zien elkaar nog elke week. Ze heeft zelf ook een tijd in Spanje gehockeyd, dus ik heb veel aan haar gehad tijdens de voorbereiding op dit nieuwe avontuur. Ze heeft me waardevolle tips gegeven.”

Ook buiten het veld vond Maria verbinding. Zo kreeg ze in Amsterdam een warm welkom bij de familie van teammanager Aletta van Manen. ,,Toen ik net bij Amsterdam kwam, was zij er voor mij. Ik kende nog niemand. Aletta en haar gezin hebben me opgevangen, een thuisgevoel gegeven. “Dat vergeet ik nooit meer.”

Leren omgaan met druk

Achter het gouden glansverhaal schuilt ook een andere kant: die van onzekerheid, strijd en persoonlijke groei. Maria spreekt open over de momenten waarop ze twijfelde aan zichzelf. ,,Selecties hebben me altijd een naar gevoel gegeven. “Dat één persoon bepaalt wie in de selectie komt, vond ik niet fijn,” aldus Verschoor. ,,Vooral in mijn beginjaren was ik soms bang dat ik niet geselecteerd zou worden.” Die enigszins aanwezige onzekerheid maakte op een gegeven moment plaats voor vertrouwen. Toch kenden Verschoor en haar Oranje-teamgenoten ook een lastige periode. ,,Ik kende als speelster ook een pittigere periode. Het systeem van de KNHB klopte toen niet. In die tijd heb ik geleerd om meer voor mezelf en voor een ander op te komen. Het heeft me sterker gemaakt. “Na die periode voelde ik me een stuk zekerder als persoon.”

Een zin die haar typeert, en waar ze vaak op terugvalt – leerde ze in die periode: ,,Lead by fear or lead by trust.” Ze gelooft niet in een leiderschapsstijl die gebaseerd is op angst. ,,Als je uit vertrouwen speelt, haal je het beste uit jezelf. “Niet als je constant op eieren loopt.”

Het absolute hoogtepunt in haar carrière? Zonder twijfel het winnen van Olympisch goud in Parijs 2024. ,,Daar viel alles op z’n plek. Het was zo’n goed georganiseerd toernooi. Daarnaast voelde ik me heel zeker. Ik kon het toernooi heel bewust meemaken. Ik was ontspannen, voelde me vrij. En mijn geliefden – behalve Michelle – waren erbij. “Dat maakte het compleet.” Het contrast met de Olympische Spelen in Rio in 2016 was groot. ,,In Rio kon ik amper slapen. De druk was zo groot, het voelde alsof de wereld toekeek. In Parijs kon ik echt genieten van het spel, van het moment. “Dat is onbetaalbaar.”

Tijd voor een nieuw hoofdstuk

Met het afscheid van Oranje en AH&BC Amsterdam sloot Maria onlangs een belangrijk hoofdstuk af. Maar het vertrek naar Spanje voelt niet als een eindpunt – eerder als een nieuw begin. ,,Ik wil het tempo verlagen, terug naar de basis. Meer leven in het moment. Geen schema’s meer, geen druk van presteren. “Gewoon genieten.” Dat verlangen bracht haar en Michelle naar Santander, in het noorden van Spanje. ,,We waren op zoek naar een plek waar we konden sporten en toch vrijheid konden ervaren. “Toen we de kans kregen om bij Tenis te spelen, vielen de puzzelstukjes op hun plek.”

Verschoor kijkt ook uit naar het kitesurfen – een passie die ze afgelopen winter al verder ontwikkelde in Brazilië. ,,Santander staat bekend om zijn wind. Ik hoop daar echt vaker te kunnen kiten. Dat gevoel van vrijheid op het water is voor mij pure ontspanning.”

Afscheid van Amsterdam

Na jaren bij AH&BC Amsterdam voelt het vertrek ook als een afscheid van een thuisbasis. ,,Ik heb zoveel geleerd daar, zoveel meegemaakt. Kampioenschappen, dieptepunten, vriendschappen. “Die club heeft me gevormd.” Toch is ze niet bang voor wat er nu komt. ,,Ik heb zin in het onbekende. En ik weet dat ik altijd terug kan keren naar Nederland. Maar voor nu wil ik echt even genieten van het reizen, het samen zijn met Michelle en het leven in een lager tempo. “Even slow life.”

Als ze terugkijkt op haar carrière, is Maria vooral dankbaar. ,,Ik heb dingen mogen meemaken waar ik vroeger alleen van kon dromen. “En ik ben er trots op hoe ik gegroeid ben – niet alleen als speelster, maar vooral als mens.” Ze merkt dat interviews als deze helpen bij het verwerken van dat alles. ,,Je staat toch niet elke dag stil bij wat je hebt bereikt. Maar het is waardevol om het hardop uit te spreken. Om te reflecteren. “Dat helpt me om met vertrouwen naar de toekomst te kijken.”

Wat die toekomst precies brengt, weet ze nog niet. Maar dat het avontuur nog lang niet voorbij is, staat vast. Van de hockeyster die de wereld rondreisde, naar de vrouw die kiest voor rust, natuur en vrijheid – Maria Verschoor laat zien dat achter iedere topatleet een mens schuilt. Eentje met dromen, twijfels, en vooral: lef.

Xan de Waard over Maria Verschoor

,,Maria is een ontzettend fijn, opgewekt en energiek mens. Iemand bij wie je graag in de buurt bent. Ze is positief, vooruitstrevend en heeft het hart op de juiste plek. Wat haar bijzonder maakt, is dat ze altijd denkt in het belang van het geheel; het collectief gaat bij haar boven alles. Ze loopt vaak een paar stappen voor op anderen in haar denkproces, wat maakt dat ze soms niet direct wordt begrepen, maar haar intenties zijn altijd zuiver en gericht op vooruitgang. Als vriendin en teamgenoot is Maria ontzettend loyaal en eerlijk. Ze is een sportmens in hart en nieren, iemand waar je altijd op kunt bouwen. Ze heeft veruit de meeste competitiewedstrijden in de hoofdklasse gespeeld, omdat ze weinig tot geen blessures heeft, iets wat maar weinig mensen haar nadoen. Dat zegt veel over haar fysieke kracht en bouw, maar vooral ook over haar toewijding aan de sport. Ze heeft enorm veel tijd en energie gestoken in het onderhouden van haar lichaam, een inzet die vaak wordt onderschat of niet wordt gezien. Maar het maakt een wereld van verschil in hoeveel je kunt geven aan je team.”

Una despedida llena de valentía y libertad
Por Hans Hofstra

Un viaje. Un viaje especial. No solo en el sentido literal —pronto recorrerá Europa en una furgoneta—, sino también en sentido figurado. Maria Verschoor (31) se despidió este año de la selección nacional de los Países Bajos. La icónica melena rizada, durante años característica de una de las figuras emblemáticas de Oranje, ya no se verá en los campos de hockey neerlandeses tras el verano.

Durante su ‘viaje de hockey’, Verschoor ganó todo lo que se podía ganar: dos veces oro olímpico (2020 y 2024), una vez plata (2016), varios títulos europeos, campeonatos mundiales y numerosos éxitos nacionales con su club AH&BC Amsterdam. Hace unas semanas anunció que no solo dejaba la selección, sino también su club AH&BC Amsterdam, el club donde se sintió en casa durante diez años. “Se siente como el final de una era. Pero también siento espacio para algo nuevo”, cuenta en una conversación sincera. Con su pareja, la también jugadora Michelle Fillet, recorrerá Europa este verano en una furgoneta —destino final: España. En Santander les espera una nueva aventura con el Real Sociedad de Tenis.

“Conocimos a nuestras nuevas compañeras durante Semana Santa. Fue intenso, pero muy divertido. El club nos dio una cálida bienvenida. Cuando anunciamos más tarde que jugaríamos en Tenis, las chicas mayores —que originalmente iban a retirarse— de repente decidieron continuar un año más”, dice Verschoor. “Eso dice mucho. Quién sabe, quizás podamos construir algo, tal vez llegar a los play-offs en España.”

Los primeros pasos

Antes de continuar con esta historia de futuro, demos un paso atrás. Porque Verschoor, quien recibió su primer stick en H.C. Hoeksche Waard y es conocida por sus muchos partidos con Oranje, jugó durante años en la Hoofdklasse. Era popular. No solo entre sus compañeras, también entre el público. Para muchos niños sigue siendo un ejemplo. En casi todos los partidos de Oranje, multitudes de niños se agolpaban a su alrededor.

El 4 de febrero de 2013, Maria debutó en la selección nacional a los dieciocho años durante un partido en Ciudad del Cabo. “Era una verdadera novata”, dice sonriendo. “Todo era nuevo. Me quedé boquiabierta.” Fue el inicio de un viaje que la llevaría por todo el mundo. “He aprendido mucho en los últimos años y me he convertido en la mujer que soy ahora.” Jugó en cinco continentes, acumuló infinidad de partidos internacionales y estuvo en los escenarios más grandes. Cada país tenía su propio encanto, pero algunas experiencias la marcaron especialmente. “India fue un verdadero choque cultural. Los olores, la gente, el caos —todo era abrumador. Me impactó profundamente. Singapur, en cambio, se sentía casi occidental, muy organizado. Y luego Argentina… tan especial. Creo que Luciana Aymar aún jugaba en ese entonces. Recuerdo el sonido en el estadio. La pasión de los aficionados era increíble.” Según Maria, ese fanatismo ha disminuido un poco en Sudamérica con los años, pero los recuerdos siguen vivos. “Estaban literalmente parados frente a nuestro hotel. Pensé: estos argentinos son de otro nivel.”

Amistad más allá del campo

La larga carrera de hockey de Verschoor no solo trajo éxitos, sino también amistades profundas. Xan de Waard es una de sus compañeras más queridas. “Xan es más que una compañera de equipo. Se ha convertido en una buena amiga. Eso surge naturalmente cuando compartes tantos años de alegrías y tristezas dentro y fuera del campo.” Otra amistad cercana es con Floor Ouwerling, su antigua compañera de piso en Ámsterdam. “Floor es muy importante para mí. Todavía nos vemos cada semana. Ella también jugó en España durante un tiempo, así que me ha sido de gran ayuda en la preparación para esta nueva aventura. Me dio consejos valiosos.”

También fuera del campo, Maria encontró conexiones. En Ámsterdam fue cálidamente acogida por la familia de la team manager Aletta van Manen. “Cuando llegué a Ámsterdam, ella estuvo ahí para mí. No conocía a nadie. Aletta y su familia me acogieron y me hicieron sentir como en casa. Eso nunca lo olvidaré.”

Aprender a lidiar con la presión

Detrás del brillo dorado también hay otra cara: la de la inseguridad, la lucha y el crecimiento personal. Maria habla abiertamente sobre los momentos en que dudaba de sí misma. “Las selecciones siempre me provocaron una sensación desagradable. Que una sola persona decidiera quién entraba en la selección, no me gustaba”, dice Verschoor. “Especialmente en mis primeros años, a veces temía no ser elegida.” Esa inseguridad fue dando paso, con el tiempo, a la confianza. Aun así, Verschoor y sus compañeras también atravesaron un período difícil. “Yo también viví una etapa más dura como jugadora. El sistema de la KNHB no funcionaba en aquel entonces. Aprendí a defenderme más, tanto a mí como a los demás. Me fortaleció. Después de ese periodo, me sentí mucho más segura como persona.”

Una frase que la define, y en la que se apoya a menudo, la aprendió en ese tiempo: “Lead by fear or lead by trust.” No cree en un liderazgo basado en el miedo. “Cuando juegas desde la confianza, sacas lo mejor de ti. No cuando estás caminando constantemente sobre cáscaras de huevo.”

El punto culminante absoluto de su carrera fue, sin duda, ganar el oro olímpico en París 2024. “Todo encajó allí. Fue un torneo tan bien organizado. Además, me sentía muy segura. Pude vivirlo de manera muy consciente. Estaba relajada, me sentía libre. Y mis seres queridos —excepto Michelle— estaban allí. Eso lo hizo completo.” El contraste con los Juegos de Río en 2016 fue grande. “En Río apenas dormía. La presión era enorme, sentía que todo el mundo me miraba. En París realmente pude disfrutar del juego, del momento. Eso no tiene precio.”

Tiempo para un nuevo capítulo

Con su despedida de Oranje y AH&BC Amsterdam, Maria cerró recientemente un capítulo importante. Pero el traslado a España no se siente como un punto final, sino como un nuevo comienzo. “Quiero bajar el ritmo, volver a lo esencial. Vivir más el momento. Sin horarios, sin presión por rendir. Solo disfrutar.” Ese deseo llevó a ella y a Michelle a Santander, en el norte de España. “Buscábamos un lugar donde pudiéramos practicar deporte y al mismo tiempo sentirnos libres. Cuando surgió la oportunidad de jugar en Tenis, todo encajó.”

Verschoor también espera con ilusión practicar kitesurf, una pasión que desarrolló aún más el invierno pasado en Brasil. “Santander es conocida por su viento. Espero poder practicar más kitesurf allí. Esa sensación de libertad en el agua es pura relajación para mí.”

Despedida de Ámsterdam

Tras años en AH&BC Amsterdam, irse también se siente como despedirse de una base. “He aprendido tanto allí, he vivido tanto. Campeonatos, momentos difíciles, amistades. Ese club me ha formado.” Aun así, no teme lo que venga. “Tengo muchas ganas de lo desconocido. Y sé que siempre puedo volver a los Países Bajos. Pero ahora quiero disfrutar del viaje, de estar con Michelle y de una vida más lenta. Una ‘vida slow’.”

Al mirar atrás en su carrera, Maria se siente, sobre todo, agradecida. “He vivido cosas con las que antes solo podía soñar. Y estoy orgullosa de cómo he crecido, no solo como jugadora, sino sobre todo como persona.” Se da cuenta de que entrevistas como esta la ayudan a procesar todo eso. “No piensas todos los días en lo que has logrado. Pero decirlo en voz alta, reflexionar, es valioso. Me ayuda a mirar con confianza hacia el futuro.”

Lo que traerá exactamente ese futuro, aún no lo sabe. Pero que la aventura está lejos de haber terminado, eso es seguro. De la hockeysta que recorrió el mundo a la mujer que elige tranquilidad, naturaleza y libertad —Maria Verschoor demuestra que detrás de cada atleta de élite hay una persona. Con sueños, dudas y, sobre todo, valentía.

Xan de Waard sobre Maria Verschoor

“Maria es una persona increíblemente amable, alegre y llena de energía. Alguien con quien siempre quieres estar cerca. Es positiva, innovadora y con el corazón en el lugar correcto. Lo que la hace especial es que siempre piensa